هنگام درخواست، از خدا طلب کن‏ 

اما در مورد این روایت: «إذا سألت فأسأل اللَّه‏». در این روایت هیچ دلیلى براى منع درخواست و توسل وجود ندارد و نمى‏توان بدان تمسک جست و کسانى که از ظاهر حدیث این مطلب را به‏طور مطلق استنباط کرده‏اند راه را اشتباه رفته‏اند و خود را به غلط انداخته‏اند چرا که کسى که انبیا و صالحان را وسیله قرار دهد، خیر را از جانب خدا جلب نموده و شر را دفع نموده است؛ بنابراین او سائل خداوند است که طلب گشایش یا دفع ضررى را مى‏کند و این امر را با توسل به او انجام مى‏دهد و در این کار از اسبابى که خداوند امر کرده که از آن طریق به وجود و فضل الهى دست یابند، استفاده کرده، از اسباب سؤال نکرده؛ بلکه از واضع آنها، درخواست نموده است؛ پس کسى که مى‏گوید: اى رسول خدا! مى‏خواهم که چشممم به من برگردد یا بیمارى‏ام برطرف شود یا بلا از من دور شود، درواقع این مسائل را به‏واسطه شفاعت حضرت رسول صلى الله علیه و آله از خداوند طلب مى‏کند و مانند این است که گفته باشد در فلان و فلان امر براى من دعا یا شفاعت فرما و فرقى بین این دو لفظ نیست، جز این‏که دومى صراحت در مقصود دارد و مثل همین عبارت است کلام توسل‏جوینده که مى‏گوید: خدایا از تو مى‏خواهم به حق پیامبرت که چنین نفعى را مهیا فرمایى یا فلان‏بدى را دفع نمایى و متوسل در همه این موارد جز از خداوند درخواست نمى‏کند.

بدینسان معلوم است که احتجاج به حدیث «إذا سألت فأسأل اللَّه‏» براى ممنوعیت توسل مغالطه‏اى بیش نمى‏باشد که حدیث را به امرى حمل کرده که فساد و بطلانش ظاهر است.