از خدا مسألت کن و از او یارى طلب‏ 

این عنوان، از حدیث مرفوع مشهورى است که «ترمذى» از «ابن عباس» نقل کرده و آن را صحیح دانسته است؛ اما بسیارى از مردم در فهم این حدیث اشتباه مى‏کنند چراکه با استدلال به آن مى‏گویند که هیچ درخواست و یارى‏طلبیدنى به هر صورت و از هر راه جز از خداوند جایز نمى‏باشد و درخواست و کمک از غیرخدا شرک و خروج از ملت اسلام است و این افراد بدینگونه، توسل به اسباب و کمک گرفتن از آن‏را نفى و بسیارى از نصوص وارده در این باب را نابود مى‏سازند.

حقیقت این است که مقصود از حدیث شریف ذکر شده آن‏گونه که ظاهرش بیان مى‏دارد، نهى از درخواست و استعانت از غیر خدا نیست؛ بلکه مقصود، نهى از غفلت‏ واسطه بودن اسباب و انجام خیرات به‏دست خداست و مقصود توجه دادن به این مطلب است که اگر نعمت بر دست مخلوقات جارى مى‏شود ا زجانب خداوند و به‏وسیله اوست. و معنى چنین است: اگر مى‏خواهى از یکى از خلق کمک بگیرى و چاره‏اى جز این ندارى، همه اعتماد خود را بر خداوند و تنها بر او قرار ده و اسباب، مانع دیدن مسبب نگردد و مانند کسانى نباش که ظاهر ارتباط بین اشیا را که برخى بر دیگرى مترتب هستند مى‏بینند و از مرتبطکننده آن غافل هستند