آیا طلب امرى که تنها خداوند بر آن قادر است، شرک است؟ 

از جمله ادعاهاى باطلى که این تکفیرکنندگانِ متوسلینِ به پیامبر صلى الله علیه و آله به آن تمسک مى‏جویند چنین است: مردم از انبیا و صالحان، مطلبى را مى‏خواهند که کسى جز خداوند بر انجام آن توانایى ندارد و چنین کارى شرک است.

و اما جواب: این سوء تفاهمى است که در گذشته و امروز میان مسلمانان وجود داشته است. مردم از انبیا و صالحان مى‏خواهند که در برآورده شدن حاجت‏ها سبب‏ باشند و خدا به‏سبب شفاعت، دعا و توجه آنها به طلب و درخواست آنها عنایت کند، همچنان‏که چنین امرى در مورد شخصى کور یا افراد دیگرى که براى شفاعت و توسل به پیامبر صلى الله علیه و آله مراجعه مى‏کردند صادق است که حضرت درخواست ایشان را اجابت مى‏نمود و مرادشان را مى‏داد و فکرشان را آسوده مى‏ساخت و همه اینها به اذن خداوند بود و هیچ‏گاه حضرت به آنها نمى‏فرمود که با این کار شرک ورزیدى.

همچنین است همه اعمال خارق‏العاده‏اى که از حضرت خواسته شد؛ مانند درمان بیمارى‏هاى لاعلاج بدون استفاده از دارو، باراندن باران از آسمان بدون وجود ابر، جوشاندن چشمه، فروریختن آب از انگشتان، افزایش بخشیدن به طعام کم و مانند این مسائل که به‏صورت عادى تحت اختیار انسان نمى‏باشد و حضرت این مسائل را اجابت مى‏کرد و به آنها نمى‏فرمود: شما مشرک شدید و باید دوباره اسلام بیاورید؛ زیرا از من چیزى را طلب مى‏کنید که جز از خداوند ساخته نیست. آیا این افراد مخالف، بیش از حضرت رسول صلى الله علیه و آله و اصحابش توحید و مسائل مرتبط با آن را مى‏شناسند؟! این مطلبى است که هیچ جاهلى آن را تصور نمى‏کند تا چه رسد به عالم. قرآن مجید قول سلیمان پیامبر را حکایت مى‏کند که به جن و انس حاضر در مجلسش فرمود:

«یا أَیُّهَا الْمَلَؤُا أَیُّکُمْ یَأْتِینِی‏ بِعَرْشِها قَبْلَ أَنْ یَأْتُونِی مُسْلِمِینَ»؛

او از یارانش خواست که عرش عظیم را از من به شام آورند، کارى که از راه‏هاى خارق‏العاده انجام مى‏پذیرفت و براى اتمام حجت به بلقیس و ترغیب او به ایمان انجام گرفت.

با این مثال اگر مطلبى پنهان بود، روشن مى‏شود که مردم از اولیا مى‏خواهند که شفیع آنان به درگاه خدا شوند و این توانایى را خدا به آنها داده و این قدرت را او بدیشان بخشیده است؛ پس اگر کسى به پیامبر صلى الله علیه و آله مى‏گوید: مرا شفا بده یا قرض مرا ادا کن، مقصودش این است که براى شفا یافتن من وساطت کن و براى اداى قرضم دعا فرما و در مورد امور من به خداوند روى آور. بنابراین آنها جز آن‏چه را که خداوند دراختیار آنها قرار داده از دعا و شفاعت، طلب نمى‏کنند.

این همان معنایى است که ما در مورد قائلین این کلمات قائل هستیم و معتقدیم که اسناد در کلام این افراد مجاز عقلى است و سخن گفتن به این شیوه ایرادى ندارد همان‏گونه که خداوند سبحان مى‏فرماید: «سُبْحانَ الَّذِی خَلَقَ اْلأَزْواجَ کُلَّها مِمَّا تُنْبِتُ اْلأَرْضُ»؛

و قول پیامبر صلى الله علیه و آله: «إن ممّا ینبت الربیع ما یقتل حبطا أو یلم‏».چنین اسنادى در کلام خدا و رسول صلى الله علیه و آله همچنین در سخنان عوام و خواص بسیار زیاد است و اشکالى بر آن مترتب نیست چراکه صدور چنین کلماتى از موحدّان- با وجود قرینه بر مقصودشان- متضمن سوء ادب نمى‏باشد.