زهد و وارستگى

حضرت محمد(ص) هرگز نسبت‌به دنيا و لذايذ زودگذر آن ميلى نشان‌نداد و به آن، توجهى نكرد. آن حضرت براى هدايت مردم و رساندن‌آن‌ها به سعادت دنيا و آخرت وارد عرصه سياست‌شد.
امام صادق(ع) مى‌فرمايد: روزى رسول خدا(ص) در حالى كه محزون‌بود، از منزل خارج شد فرشته‌اى بر او نازل شد، در حالى كه كليدگنج‌هاى زمين را به همراه داشت. فرشته گفت: اى محمد(ص)، اين‌كليدهاى گنج‌هاى زمين است. پروردگارت مى‌فرمايد: اين كليدها رابگير و در گنج‌هاى زمين را باز كن و آنچه مى‌خواهى از آن استفاده‌نما. بدون اين كه نزد من ذره‌اى از آن‌ها كم شود.
پيامبر(ص) فرمود: دنيا خانه كسى است كه خانه (واقعى) ندارد.
كسانى دور آن جمع مى‌شوند كه عقل ندارند.
فرشته گفت: به آن خدايى كه تو را به حق مبعوث نمود! وقتى درآسمان چهارم كليدها را تحويل مى‌گرفتم، همين سخن را از فرشته‌ديگرى شنيدم.
ابن سنان مى‌گويد: امام صادق(ع) فرمود: مردى نزد پيامبر(ص) آمد،در حالى كه آن حضرت روى حصيرى نشسته بود كه زبرى آن بر بدن آن‌حضرت اثر گذاشته بود، و بر بالشى از ليف خرما تكيه نموده بود،كه بر گونه‌هاى گلگونه‌اش نفوذ كرده بود. آن مرد در حالى كه‌جاهاى اثر كرده را مسح مى‌نمود، گفت: كسرى و قيصر (پادشاهان‌ايران و روم) هرگز چنين راضى نمى‌شوند و بر حرير و ديبامى‌خوابند و تو (كه سرور مخلوقات خدايى) بر اين حصير!
پيامبر(ص) فرمود: به خدا من از آن‌ها برتر و گرامى‌تر هستم. من‌كجا و دنيا كجا! مثال زورگذر بودن دنيا، مثال شخصى است كه بردرختى سايه دار عبور مى‌كند، لحظه هايى از سايه درخت استفاده‌مى‌كند و وقتى سايه تمام شد، از آن جا كوچ مى‌كند و درخت را رهامى‌كند.
هيچ زمينه‌اى از زندگى پيامبر(ص) نيست، مگر اين كه امام صادق(ع)در آن زمينه سخنانى با ارزش دارد.
به عنوان حسن ختام، به ذكر خطبه‌اى از آن حضرت در توصيف‌پيامبر(ص) اكتفا مى‌كنيم.