سؤال: در جریان سوءال حضرت ابراهیم ـ علیه السّلام ـ از کیفیت احیاى موتى از خداوند متعال( ر.ک: سوره ى بقره، آیه ى ۲۶۰٫)، چگونه ایشان اطمینان نداشت، با آن که پیغمبر اولوالعزم بود؟

جواب: مقصود قلب او « بِما أَنَّهُ مِنْ أَفْضَلِ الاْءَنْبِیآءِ »؛ (از آن جهت که از افضل پیامبران ـ علیهم السّلام ـ بود) نیست.

سؤال: چگونه ایمان با عدم اطمینان جمع مى شود؟

جواب: « لا بِما أَنَّهُ مِنْ أُولِى الْعَزْمِ، بَلْ بِما أَنَّهُ مِنَ الْمُوءْمِنینَ »؛ (نه از آن جهت که پیامبر اولوالعزم بود، بلکه از آن جهت که موءمن بود.) و نیز براى اطمینان قلب مؤمنین دیگر و ترقّى درجات ایمان آنها بود.

سؤال: مگر موءمنین نیز در آن حضور داشته اند؟

جواب: لازم نیست همه در نزد او باشند. ایمان و اطمینان موءمنان درجاتى دارد، و امکان دارد که از درجات عالیه ى ایمان به مرحله ى عیان برسد، و اطمینان و یقینشان بالا رود. حضرت موسى ـ علیه السّلام ـ اگر به کوه طور هم نمى رفت، باز از همه افضل بود، ولى درجه ى بالاتر را طلب مى نمود.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد