خدا رحمت کند حاج اشرفى را که خوب موارد احتیاط را مى دانست! مردمى که در اطراف حاج اشرفى(عالم بزرگ، محمّد بن محمّد مهدى حاج اشرفى مازندرانى (؟ ـ ۱۳۱۵) ـ رحمه اللّه ـ صاحب اسرار الشهاده و شعائر الاسلام.) بودند، مثل این که اطراف رسول اللّه ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ بودند.

شهرهاى ایران از علما نورباران بودند، ولى چون قدردان آنها نبودیم، این طور لا إِلى بَدَلٍ(بدون جاى گزین.) از ما گرفته شدند. گویا ما غنى بودیم و خود را نیازمند و محتاج به آنان نمى دیدیم! آرى، آخرین ملجأ و منجى(ملجأ: پناهگاه؛ مُنجى: نجات دهنده؛ و یا مَنجى: جایگاه نجات.) که باید به آن تمسّک کنیم از ما گرفته شد. خداوند سبحان مى فرماید: «أَنَّا نَأْتِى الاْءَرْضَ نَنقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا» ما رو به زمین آورده و از گوشه هاى آن [عالمان ربّانى] مى کاهیم. سوره ى رعد، آیه ى ۴۱؛ سوره ى انبیا، آیه ى ۴۴٫ براى اطّلاع از تفسیر « اطرافها » در آیه ى شریفه به علماى ربّانى، ر، ک: اصول کافى، ج ۱، ص ۳۸؛ من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۱۸۶؛ بحار الانوار، ج ۴۶، ص ۱۰۷؛ ج ۶۷، ص ۳۳۷٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد