پرسش :
دعايي که امام حسين عليه السلام قبل از شهادتشان خواندند چه بود؟
پاسخ :
در کتاب هاي دعا آمده است که اين دعا آخرين دعايي بود که اباعبد الله الحسين عليه السلام در لحظات آخر عمرشان در روز عاشورا خواندند. البته اين دعا را در روز ولادت آن حضرت نيز مي توان خواند و در کتاب هاي دعا بدين امر نيز اشاره شده است:
«اللهم متعالي المکان ؛ عظيم الجبروت ؛ شديد المحال ؛ غني عن الخلائق ؛ عريض الکبرياء ؛ قادر علي ما تشاء ؛ قريب الرحمة ؛ صادق الوعد ؛ سابغ النعمة ؛ حسن البلاء ؛ قريب اذا دعيت ؛ محيط بما خلقت ؛ قابل التوبة لمن تاب اليک ؛ قادر علي ما اردت ؛ تدرک ما طلبت ؛ شکور اذا شکرت ؛ ذکور اذا ذکرت .
ادعوک محتاجا و ارغب اليک فقيرا و افزع اليک خائفا و ابکي مکروبا و استعين بک ضعيفا و اتوکل عليک کافيا .
اللهم احکم بيننا و بين قومنا ؛ فانهم غرونا و خذلونا و غدورا بنا و نحن عترة نبيک و ولد حبيبک محمد صلي الله عليه وآله وسلم الذي اصطفيته بالرسالة و ائتمنته علي الوحي ؛ فاجعل لنا من امرنا فرجا و مخرجا يا ارحم الراحمين».[1]

ترجمه:
اي خداي بلند مرتبه و داراي قدرت و سلطنتي عظيم و تدبير و عقابي شديد، بي نياز از خلائق و داراي کبريائي پهناور و گسترده و بر هر چه خواهي قدرت داري، رحمت تو قريب و به وعده ي خود عمل خواهي کرد، نعمت تو تمام و بلاي تو نيکو، چون خوانده شوي نزديکي و بر مخلوقات احاطه داشته و توبه ي تائب را مي پذيري، بر هر چه اراده کني نيرومند و بر آنچه خواهي کني توانا، چون تو را سپاس گويند ، جزا دهي و چون تو را ياد کنند يادشان کني.
تو را مي خوانم در حالي که محتاجم و رغبت بسوي تو دارم در حالي که فقيرم، در هراس و ترس به تو پناه مي برم و در سختي ها گريه مي کنم، و از تو کمک مي گيرم در حال ضعف، و بر تو توکل مي کنم و مرا کافي است.
خدايا! بين ما و قوم ما تو حکم فرما، اينان ما را فريفته و ما را تنها گذاشتند و با ما غدر نمودند و ما عترت پيامبر توايم و فرزند حبيب تو محمد که او را به رسالت برگزيدي و او را امين وحي خود قرار دادي، پس براي ما قرار ده از امر ما فرج و گشايشي اي مهربانترين مهربانان.

پی نوشت:
[1] . رک: المشهدي، محمد ؛ المزار، قم ، موسسه نشر اسلامي ، چاپ اول ، 1419 ه.ق، ص 400 . و رک: شيخ طوسي ؛ مصباح المتهجد، بيروت، موسسه فقه الشيعه، چاپ اول ، 1411 ه.ق، ص828 . ورک: سيد ابن طاووس ؛ اقبال الاعمال، بي جا ، مکتب الاعلام الاسلامي، چاپ اول، 1416 ه.ق ، ج 3، ص 304.
منبع: اندیشه قم