محمدبن صدقه روایت كرد كه روزى ابوذر غفارى از سلمان فارسى پرسید: ای اباعبداللّه‏ (كنیه سلمان است) معناى معرفت امام امیرالمؤمنین علیه السلام و شناختن او به مقام نورانیت چیست؟ سلمان فارسى در جواب گفت: اى جُندب،خوبست با هم برویم تا از خود آن حضرت در خصوص معناى آن سؤال كنیم.
ابوذر گوید: رفتیم ولى در ابتدا امام را ندیدیم و انتظار كشیدیم تا ایشان تشریف آوردند. حضرت پرسیدند چه چیز شما را به اینجا آورد؟ عرض كردیم: آمده‏ایم تا از معرفت شما به نورانیت سؤال نماییم. فرمود: مرحبا به شما دو نفر، دودوست متعهد به دین خود كه كوتاهى نمى‏كنند و سپس امیرالمؤمنین على علیه‏السلام قسم خورد كه این موضوع (معرفت امام علیه‏السلام به نورانیت) بر هر مرد و زن مؤمن واجب است و نباید در آن كوتاهى شود. سپس فرمود:
اى سلمان و اى جندب! هر دو گفتند: بلى اى امیر مؤمنان. فرمود: اَحَدی ایمان را كامل نمى‏كند مگر اینكه مرا به كُنه معرفتم به نورانیت بشناسد. پس هنگامى كه مرا به كُنه معرفت شناخت، محققا خداوند قلب او را به ایمان آزمایش كرده و سینه‏اش را براى اسلام گشایش داده است و [در نتیجه] او عارف و بینا گردیده است. و هركس از شناخت آن كوتاهى نماید، شك كننده و تردیدگراست.
اى سلمان و اى جندب! عرضه داشتند:

صفحات: 1· 2