جوان موّفق از دیدگاهِ امام علی علیه السلام:
 بیاناتِ استاد عالی：

خدا رحمت بکند مرحوم میرزای شیرازی وقتی ازدنیا رفت، خوب میرزای شیرازی در زمانِ خود واقعاً عظمتی بود؛ هم از جهتِ تقوایی، هم از جهتِ علمی، هم از جهتِ سیاسی. صاحبِ فتوای تنباکو که با یک فتوا، تمام شیعه را بسیج کرد. خوب ایشان انسانِ فوق‌العاده و با عظمتی بود، بهترین شاگرد میرزای شیرازی و نفر دوم بعد از او، شاگرد او سیّد محمّد فشارکی بود.
 وقتی میرزای شیرازی از دنیا رفت، خوب طرف‌های غروب بود که قرار بود این جنازه روی زمین باشد که صبح همه مؤمنین جمع بشوند و تشییع جنازه‌ی عظیمی را انجام بدهند.
 میرزا هم در سامرا زندگی می‌کرد. میرزای شیرازی از نجف به سامرا آمده بود که حوزه‌ی این‌جا را برپا بکند.
 سیّد محمّد فشارکی، بهترین شاگردِ میرزا که طبیعتاً دیگر بعد از میرزای شیرازی، علی القاعده زِعامت و رهبری شیعه باید به ایشان واگذار می‌شد،
 شب به حرمِ امیر المؤمنین علیه السّلام رفت. دیگر کسی نفهمید که چه گذشت،  صبح که برای تشییع جنازه آمد، دیدند چشم‌های آیت اللّه سیّد محمّد فشارکی مثل کاسه‌ی خون است این‌قدر گریه کرده بود. معلوم بود،
 بعضی که از خواص بودند، از او سؤال کردند: آقا چرا این شکلی هستید؟
گفت: من شبِ گذشته وقتی که شنیدم که استاد ما میرزای شیرازی از دنیا رفت، ته دل خود یک مقداری خوشحالی حس کردم.
به خود گفتم که نباید الآن خوشحال باشی، الآن جای خوشحالی نیست، نائب امام زمان از دنیا رفته است، الآن چه جای خوشحالی است؟
 فهمیدم کار خراب است. به حرم امیر المؤمنین رفتم و تا صبح ضجّه زدم گفتم: یا امیرالمؤمنین! خطر به سمتِ من آمد، خوشحالی در دل من وارد شد. من لایقِ زعامت شیعه نیستم، و ایشان تا آخر زیر بار نرفت و ایشان زعامت و رهبری شیعه را قبول نکرد،
 گفت: من که ته دلم یک مقدار خوشحالی وجود دارد، من خوب نیستم.
این انسان با تقوا است، آژیرِ تقوا در،اين افراد بسیار قوی است.
 خوش به حال این افراد این‌ها سر بزنگاه‌ها نمی‌لغزند و به زمین نمی‌خورند.

التـماس دعـا
اَلّلهُمّ صَلِّ عَلَى مُحمَّـدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ وَعَجِّل فَرَجَهُمْ