امام علی (علیه السلام) فرمودند:
مَوَدَّهُ الآباءِ قَرابَهُ بَینَ الأبناء؛

دوستی پدران خویشاوندی میان فرزندان است.
نهج البلاغه، حکمت 300
شرح حدیث:
این که دوستان پدر در حکم خویشاوندان شمرده می شوند، به سبب آن است که امتحانشان را داده اند و با حوادث تلخ و شیرین و غم و شادی استحکام دوستی روشن شده است.
بسیاری از دوستیها با اندک چیزی به هم می خورد و اختلاف فکری و سلیقه ای آن را ناقص می گذارد.
اما همین که دوستی میان پدران ما سالها تداوم یافته است، نشانه ی قابل اعتماد بودن آنان است ودر حدّ خویشاوندی است.
فرزندان اگر در پس دوستان صمیمی و انسانهای صادق و باوفا می گردند، آنها را در میان دوستان پدرشان جستجو کنند که بهتر و بیشتر یافت می شود.
از سوی دیگر دو دوست صمیمی و قدیمی فرزندان یکدیگر را هم مثل فرزند خود می شمارند و به آنان عاطفه و دلسوزی پیدا می کنند.
الفت میان پدران می تواند صمیمیت و اخوت بین فرزندان آنان پدید آورد.
این که گفته اند: «هر چیز تازه اش خوب است، غیر از دوست که هر چه قدیمی تر باشد بهتر است» اشاره به همین حقیقت است.
با دوستان پدرمان بیشتر انس بگیریم و به آنان اعتماد کنیم.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).