امام علی (علیه السلام) فرمودند:
مِن کفّاراتِ الذُّنوبِ العِظام إغاثَهُ المَلهُوفِ و التَّنفیسُ عَنِ المَکرُوب؛

از کفاره های گناهان بزرگ رسیدن به داد مظلوم گرفتار و غم زدایی از فرد اندوهگین است.
نهج البلاغه، حکمت 23
شرح حدیث:
کفاره چیزی است که آثار گناه را می پوشاند و می زداید.
با پرداخت کفّاره انسان خطاکار از تعقیب و تنبیه مصونیّت می یابد.
رسیدگی به وضع محرومان و رفع نیاز از گرفتاران و دادرسی به مظلومان نزد خداوند آن قدر مهم و نیکوست که کفاره گناهان بزرگ به شمار می رود.
تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن
به دمی یا درمی یا قلمی یا قدمی
کسی که دغدغه ی خدمت رسانی و توفیق مشکل گشایی از مردم را دارد، عنایت پروردگار شامل حالش می شود و خدا چنین بندگانی را دوست دارد.
آنچه پرونده ی سیاه انسان خطا کار را روشن می سازد و جبران گناهانش محسوب می شود، کمر خدمت بستن نسبت به درماندگان و بی پناهان و ستمدیدگان است.
تا می توانی گرهی را گشود چرا در کار دیگران گره انداختن؟

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی ع)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391)