فَمَنْ حَآجَّکَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءنَا وَأَبْنَاءکُمْ وَنِسَاءنَا وَنِسَاءکُمْ وَأَنفُسَنَا وأَنفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَةَ اللّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ (آیه ی61- سوره ی آل عمران)

در این آیه که در شأن خانواده ی مطهر پیامبر اکرم نازل شده است منظور از ابناءنا : امام حسن و امام حسین علیهم السلام، منظور از نساءنا: حضرت فاطمه (س) و منظور از انفسنا: حضرت علی (علیه السلام) می باشد.

مردم! ما ـ اهل بیت از فرزندان آدم و هوا و دودمان نوح و فرزندان برگزیده ی ابراهیم و تبار اسماعیلیم، ما آل محمد(ص)، در میان شما همانند آسمان بلند و همچون زمین گسترده و مثل خورشید پر فروغیم. همانند درخت زیتونیم که نه به شرق مایل است و نه به غرب. درختی که ریشه اش رسول خدا(ص)است و شاخه اش علی بن ابیطالب (ع) . سوگند به خدا ما ( اهل بیت) میوه آن درختیم، پس هر کس به یکی از شاخه های آن چنگ زند نجات می یابد ( و سعادتمند است) و هر کس از‌ آن جدا شود جایگاهش آتش است).
( الرواع المختاره، سید مصطفی موسوی ، ص 72، خطبه ی 45.)

برای تامل: واقعا آفرینش چه بود یا چه ارزشی داشت که خداوند 14 نور را آفرید تا با آنها و همراه با آنها عشق ورزی کنیم ….14 نور که حتی نامشان نیز محبت و شعفی در دل می اندازند و بردن نامشان لذت بخش است …اگر چه خداوند آنها را برگزید اما خودشان نیز امانت الهی را خوب نگه داشتند و خوب حافظانی بودند و هستند ….