توسل به پیامبر صلى الله علیه و آله در عرصه ‏هاى قیامت‏ 

اما در مورد توسل به پیامبر صلى الله علیه و آله در روز قیامت، آن‏قدر روایات شفاعت فراوان است که به حدّ تواتر رسیده و نیازى به اطاله کلام نیست.

نصوص صریح دلالت بر این دارد که در قیامت هنگامى که سختى‏ها به اوج و شدت مى‏رسد، مردم براى گشایش گرفتارى خویش به انبیا، استغاثه مى‏جویند، به آدم، نوح، ابراهیم، موسى، عیسى و همگى آنها را، به سید مرسلین حضرت محمد صلى الله علیه و آله احاله مى‏کنند و هنگامى که مردم به پیامبر صلى الله علیه و آله روى مى‏آورند حضرت به فریادرسى آنها مى‏شتابد و آنها را نصرت مى‏کند و مى‏فرماید: من عهده‏دار چنین امرى هستم؛ سپس به سجده مى‏افتد و برنمى‏خیزد تا ندا داده شود که سر بردار و شفاعت کن که پذیرفته مى‏شود.

بنابراین در این مورد، اجماع انبیا، مرسلین، مؤمنین و تأیید الهى است که استغاثه به بزرگان مقرّب، در شدائد از بزرگ‏ترین کلیدهاى گشایش و از اسباب رضایت پروردگار جهانیان است.

شوکانى در مورد روایت مرد نابینایى که نزد پیامبر آمد- و ذکر آن گذشت- مى‏گوید مردم در این زمینه دو قول دارند:

اول: این‏که توسل، آن چیزى است که عمر بن خطاب ذکر کرده است و گفته که هنگامى که خشکسالى مى‏شد، ما به‏واسطه پیامبر صلى الله علیه و آله به خدا توسل مى‏جستیم و الان به‏وسیله عموى پیامبر صلى الله علیه و آله توسل مى‏جوییم. این روایت در صحیح بخارى و کتب دیگر آمده است. عمر نقل نموده که آنها به پیامبر صلى الله علیه و آله در زمان حیاتش جهت طلب باران توسل مى‏جستند و پس از وفات پیامبر صلى الله علیه و آله به عمویش جهت استسقا، متوسل مى‏شدند بدین معنى که او دعا کند و آنها هم به همراه او دعا کنند و بدین‏گونه او وسیله آنها نزد خدا باشد و در این زمینه پیامبر شافع و دعاکننده مى‏باشد.

دوم: این‏که توسل به حضرت در زمان حیات و پس از وفات و در حال حضور و غیبت حضرت مى‏باشد.

توسل در زمان حیات حضرت که ثابت و غیرقابل انکار است و همچنین توسل به غیر آن حضرت پس از وفات حضرت- به دلیل اجماع سکوتى صحابه و انکار نکردن آنها توسل‏عمر را به‏عباس عموى پیامبر صلى الله علیه و آله- ثابت مى‏گردد.

اما از نظر بنده، دلیلى وجود ندارد که توسل را اختصاص به پیامبر صلى الله علیه و آله بدهیم آن‏گونه که شیخ «عزالدین بن عبدالسلام» آورده است، بر این ادعا دو دلیل داریم:

۱- آن‏چه از اجماع صحابه بر توسل به غیر پیامبر صلى الله علیه و آله ذکر شد.

۲- این‏که توسل به اهل فضل و علم، درحقیقت توسل به اعمال صالح و برترى و فضل آنان است؛ زیرا افضلیت جز به عمل نمى‏باشد؛ بنابراین اگر کسى بگوید خدایا من به‏واسطه فلان‏عالم به تو توسل مى‏جویم، به اعتبار مقام علمى عالم است و در صحیح مسلم و بخارى و کتب دیگر آمده است که پیامبر صلى الله علیه و آله از سه نفرى که زیر صخره بزرگى گرفتار شده بودند نقل نموده که هریک از آنها به بزرگ‏ترین عملى که انجام داده بود توسل جست و نجات یافت؛ بنابراین اگر توسل به اعمال نیک جایز نباشد یا شرک محسوب شود وآن‏گونه که‏متعصبانى مانند «ابن عبدالسلام» و پیروانش قائلند، نباید دعایشان اجابت شود و نباید پیامبر بعد از نقل حکایت آنها سکوت کند.

و بدین‏وسیله معلوم مى‏شود که استدلال افرادى که با استناد به آیات زیر از توسل به انبیا و صالحین ممانعت‏ مى‌کنند، وارد نیست:

«ما نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِیُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ زُلْفى‏»؛

«فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً»؛

«لَهُ دَعْوَهُ الْحَقِّ وَ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لا یَسْتَجِیبُونَ لَهُمْ بِشَیْ‏ءٍ»؛

که استناد به این آیات از باب استدلال به مورد اختلاف بر چیزى که بیگانه و بى‏ربط به نزاع است مى‏باشد؛ زیرا آیه اول اشعار دارد به این‏که آنها مورد پرستش واقع مى‏شدند در حالى‏که شخص توسل جوینده به عالم، او را عبادت نمى‏کند بلکه معتقد است او به‏واسطه علمش نزد خداوند مزیتى دارد که این امر، موجب توسل گردیده است. در آیه دوم نیز خواندن همراه با خدا مطرح گردیده است در حالى‏که متوسل به عالم فقط خدا را مى‏خواند و توسل او درواقع به عمل صالحى است که برخى بندگان انجام مى‏دهند مشابه توسل آن سه تن که زیر صخره گرفتار آمده بودند به عمل صالحشان. و در پاسخ به استنادکنندگان به آیه سوم نیز باید گفت اشخاص مذکور در آیه، کسانى را مى‏خواندند که آنها را اجابت نمى‏کردند و خداى استجابت‏کننده را صدا نمى‏زدند، در حالى که متوسل به عالم، به جز خدا را نمى‏خواند و نه غیر خدا را مى‏خواند. و نه کسى را در درخواست خود با خدا شریک مى‏گیرد.

بنابراین اگر این مفهوم روشن شود به وضوح ادله ممانعت‏کنندگان از توسل، مردود مى‏شود؛ چراکه استدلال به ادله‏اى دارند که خارج از محلّ نزاع است.

گروهى دیگر، براى منع توسل استدلال به این آیات نموده‏اند:

«لَیْسَ لَکَ مِنَ اْلأَمْرِ شَیْ‏ءٌ»؛

«قُلْ لا أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَ لا ضَرًّا»؛

این دو آیه، تصریح دارد که پیامبر صلى الله علیه و آله چیزى از امر الهى را دراختیار ندارد و نمى‏تواند ضرر و نفعى را نیز متوجه خود کند؛ پس چگونه ممکن است براى دیگران مالک ضرر و نفع باشد؟ باید توجه داشت که در این دو آیه دلیلى براى منع توسل به آن حضرت یا دیگر انبیا، اولیا و علما وجود ندارد؛ زیرا خداوند براى پیامبر، مقام محمود قرارداده است که همان مقام شفاعت عظمى‏ است و از مردم خواسته است که از او سؤال و طلب نمایند و به او گفته است: درخواست کن تا به تو عطا شود و شفاعت کن تا مورد قبول قرار گیرد؛ البته در کتاب خداوند عزیز، ذکر گردیده که شفاعت به اذن خداوند است و جز براى افراد مورد رضایت خداوند عملى نمى‏باشد.

از دلایل دیگرى که استدلال به منع توسل کرده‏اند سخن پیامبر صلى الله علیه و آله است که وقتى آیه:

«وَ أَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ اْلأَقْرَبِینَ»

نازل شد فرمود: «یا فلان بن فلان، لا أملک لک من اللَّه شیئاً ویا فلانه بنت فلان لا أملک لک من اللَّه شیئاً»؛ که البته در این سخن به این مطلب تصریح شده است که پیامبر نمى‏تواند به کسى که خداوند نسبت به او اراده ضرر کرد، نفعى برساند همچنان‏که نمى‏تواند ضررى به فردى رساند که خداوند نفع او را اراده کرده است و این‏که حتّى حضرت نمى‏تواند دربرابر اراده خداوند، به خویشاوندانش کمک کند. و این مسأله براى هر مسلمانى واضح است و این مسأله به‏معنى عدم توسل به او در درخواست از خداوند نیست؛ زیرا در توسل، طلب کردن از کسى مطرح است که امر و نهى به‏عهده اوست جز این‏که سائل با سؤال خویش چیزى را که سبب اجابت مى‏گردد پیش مى‏فرستاد و سؤال تنها از خداوند، صاحب منع و عطا که خود مالک روز جزاست، مى‏باشد.

توسل به پیامبر صلى الله علیه و آله در حیات و پس از وفات ایشان‏ 

از «عثمان بن حنیف» نقل شده که مردى نابینا خدمت حضرت رسول صلى الله علیه و آله رسید و از نابینایى خویش شکایت کرده گفت: کسى را ندارم که مرا راهبرى کند لذا زندگى برایم دشوار گردیده است، حضرت رسول صلى الله علیه و آله فرمود: «ائت المیضاه فتوضأ ثمّ صلّ رکعتین ثمّ قل: اللّهم إنّی أسألک وأتوجّه إلیک بنبیّک محمّد صلى الله علیه و آله نبیّ الرحمه یا محمّد إنّی أتوجّه بک إلى ربّک فیجلی لی عن بصری، اللّهم شفعه فیّ‏ وشفّعنی فی نفسی‏».عثمان بن حنیف مى‏گوید: به خدا سوگند که ما هنوز متفرق نشده بودیم و زمان زیادى نگذشته بود که آن مرد بازگشت و گویا که مشکلى نداشته است.

حاکم گفته است که این حدیث داراى اسناد صحیح است، ولى مسلم و بخارى آن را نیاورده‏اند.

و این‏گونه توسل اختصاص به زمان حیات حضرت نداشته و بعضى از صحابه آن را در زمان وفات حضرت نیز اعمال‏مى‏کردند، چنان‏که «طبرانى» این‏حدیث ‏را نقل مى‏کند و قبل از آن قصه‏اى را با این مضمون بیان مى‏دارد: مردى براى انجام کارى نزد «عثمان بن عفّان» آمد و شد مى‏کرد، اما عثمان به او توجه نمى‏کرد و به برآوردن حاجتِ او اهمیت نمى‏داد، آن مرد عثمان بن حنیف را دید و به او گله کرد، عثمان به او گفت: به وضوخانه برو و وضو بگیر و پس از آن به مسجد آمده دورکعت نماز بخوان و بگو: «اللّهم إنّی أسألک وأتوجّه إلیک بنبیّنا محمد صلى الله علیه و آله نبیّ الرحمه، یا محمد، إنی أتوجّه بک إلى ربّک فیقضی حاجتی و تذکر حاجتک‏». سپس آن مرد رهسپار شد و بدان‏گونه عمل کرد، سپس نزد «عثمان بن عفان» رفت. دربان دست او را گرفت و نزد عثمان برد و روى قالى نشاند، عثمان گفت:حاجتت چیست؟ او حاجت خود را بیان نمود و عثمان خواست او را برآورده نمود و گفت: چرا تاکنون حاجت خود را نگفته بودى و تأکید کرد: هرگاه نیازى داشتى نزد ما بیا. سپس آن مرد از نزد «عثمان بن عفان» خارج شد و در راه «عثمان بن حنیف» را دید و گفت: خدا تو را خیر بدهد، «عثمان بن عفان» به حاجت من هیچ توجهى نمى‏کرد تا زمانى که تو با او صحبت کردى.

«عثمان بن حنیف» گفت: به‏ خدا سوگند که من با او سخن نگفته‏ام؛ اما شاهد بودم که مرد نابینایى خدمت حضرت رسول صلى الله علیه و آله آمد و از کورى خود شکایت کرد، حضرت فرمود: بهتر نیست تحمل کنى؟ عرض کرد: اى رسول خدا! من هیچ فردى که راهبریم کند ندارم لذا زندگى برایم دشوار شده است؛ سپس حضرت فرمود: پس وضو بگیر و دو رکعت نماز بجاى آور و بدین دعا خدا را بخوان. عثمان بن حنیف مى‏گوید به خدا قسم که ما متفرق نشده بودیم و چندان طولى نکشید که دیدیم آن مرد آمد و گویا که اصلًا بیمارى نداشته است. حاصل قصه چنین است که «عثمان بن حنیف» که راوى و شاهد ماجراست به مردى که از سستى خلیفه در برآوردن‏ حاجتش گله‏مند بود این دعا را آموزش داد و در این دعا توسل به پیامبر صلى الله علیه و آله و استغاثه به او بعد از وفات حضرت آمده است و وقتى عثمان دید که آن مرد گمان کرده که برآوردن حاجتش به‏سبب صحبت عثمان بن حنیف با خلیفه است، این گمان را نفى نموده و جریانى را که در زمان پیامبر صلى الله علیه و آله شاهد بوده نقل کرد تا ثابت کند که برآورده شدن حاجتش به‏واسطه توسل به پیامبر صلى الله علیه و آله و صدا زدن آن حضرت و استغاثه به ایشان بوده است و با سوگند خوردن تأکید کرد که با خلیفه در مورد حاجت او سخن نگفته است.

مسأله مورد اختلاف در توسّل‏ 

مورد اختلاف بین مسلمانان آن است که توسل‏جوینده به‏وسیله‏اى غیر از عمل خویش متوسل به خدا شود؛ مانند توسل به افراد و اشخاص مثل این‏که بگوید: خدایا! من به‏وسیله پیامبرت به تو متوسل مى‏شوم یا به‏وسیله ابوبکر یا عمر بن خطاب یا عثمان یا على به تو توسل مى‏جویم که چنین امرى را برخى ممنوع دانسته‏اند.

ما معتقدیم که این اختلاف شکلى است و جوهرى نمى‏باشد؛ چراکه توسل به شخص و ذات درواقع به عمل انسان برمى‏گردد که جواز آن نیز مورد اتفاق همه مسلمانان است و اگر کسانى که با سرسختى ممانعت مى‏کنند با دیده بصیرت در این امر بنگرند مسأله برایشان روشن مى‏شود و اشکال مرتفع مى‏گردد و فتنه‏اى که در آن افتاده‏اند خاموش مى‏گردد، فتنه‏اى که به‏واسطه آن حکم به شرک و ضلالت مسلمانان داده‏اند.

اکنون بیان مى‏کنیم که چگونه مى‏شود که متوسل به شخص دیگر، درواقع متوسل به عمل خودش و متمسک به همان چیزى باشد که خود به‏دست آورده است:

کسى متوسل به شخصى نمى‏شود، مگر به‏خاطر این‏که دوستش دارد؛ زیرا معتقد است او شخص صالح، داراى فضل و مرتبه ولایت است؛ یا به‏خاطر این است که آن شخص را دوست‏دار خدا و جهادگر در راه او مى‏داند یا معتقد است که خداوند او را دوست دارد

«یُحِبُّهُمْ وَیُحِبُّونَهُ»

یا این‏که همه این مسایل را در فرد مورد توسل مى‏یابد.

و اگر به ‏خوبى در مسأله دقت کنید، متوجه مى‏شوید که این محبت و اعتقاد، برخاسته از عمل توسل‏جوینده است؛ چراکه اعتقادى است که در قلبش شکل گرفته است و به او نسبت داده شده و در قیامت از آن سؤال مى‏شود و به آن پاداش داده مى‏شود و گویا او مى‏گوید:

خداوندا من فلانى را دوست دارم و فکر مى‏کنم او تو را دوست دارد و بنده مخلص و جهادگر راه توست و معتقدم که تو او را دوست دارى و از او راضى هستى؛ بنابراین با محبت و اعتقادى که به او دارم او را وسیله‏اى به‏سوى تو قرار مى‏دهم تا چنین و چنان دعاى مرا اجابت کنى.

ولى اکثر متوسلین در تصریح به این کلمات تسامح مى‏کنند و اکتفا مى‏کنند به علم خداوندى که هیچ چیز در آسمان و زمین از او پنهان نیست. او که حرکت چشم‏ها و اسرار سینه‏ها را مى‏داند.

«یَعْلَمُ خائِنَهَ اْلأَعْیُنِ وَ ما تُخْفِی الصُّدُورُ».

برخى مى‏گویند: «خدایا! من به‏واسطه پیامبرت به تو توسل مى‏جویم» و برخى مى‏گویند: «خدایا! من به‏واسطه محبتى که به پیامبرت دارم به تو توسل مى‏جویم». هردوى اینها از نظر حکم مساوى هستند؛ زیرا اولى هم به‏واسطه محبت و ایمانى که به پیامبر صلى الله علیه و آله داشته است او را وسیله قرار داده و اگر این محبت و ایمان نبود او را وسیله قرار نمى‏داد.

همین مطلب در مورد اولیا صادق است. با این توضیحات معلوم مى‏شود که اختلاف در این حقیقت شکلى و ظاهرى است و این تفاوت صورى، نباید منجر به تکفیر متوسلین و حکم به خروج آنها از محدوده اسلام شود.

«سُبْحانَکَ هذا بُهْتانٌ عَظِیمٌ».

خداوند فرموده است:

«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَهَ»؛

وسیله هر چیزى است که موجب‏ تقرب به خداوند و واسطه برآوردن حاجت باشد و ملاک در انتخاب وسیله آن است که این وسیله داراى ارزش و حرمت، نزد کسى باشد که به او توسل مى‏شود.

لفظ وسیله در آیه عام است، هم شامل اشخاص با فضیلت؛ مانند پیامبران و صالحان در حیات و پس از وفات مى‏باشد و هم شامل اعمال صالحى که به آن مأمور هستیم و توسل به آن اعمال بعد از اتمام آن مى‏شود. در احادیث و اخبارى که خواهى دید این امر به‏وضوح دیده مى‏شود؛ پس گوش بسپار و شاهد باش تا بنگرى که چگونه توسل به پیامبر صلى الله علیه و آله قبل و بعد از وجود پیامبر صلى الله علیه و آله در دنیا و بعد از وفات حضرت در برزخ و روز قیامت، ثابت گردیده است.

مسائل مورد اتفاق در توسل‏ ^

هیچ‏یک از مسلمانان در مشروعیت توسل به خداوند تعالى از طریق اعمال صالح، شک ندارد؛ بنابراین فردى که روزه مى‏گیرد، نماز مى‏خواند، قرآن تلاوت مى‏کند یا صدقه مى‏دهد، با این وسایل به خداوند توسل مى‏جوید و باید گفت این وسایل امید قبولى را افزایش مى‏دهند و در رسیدن به هدف کارسازتر مى‏باشند و در این مورد حتى دونفر از مسلمانان نیز با یکدیگر اختلاف نظر ندارند. و دلیل این مدعى نیز روایت معروف در مورد آن سه نفرى است که در غار محبوس شدند؛ یکى از آنها به‏وسیله برّ والدین به خداوند توسل جست، دیگرى با دورى از فحشا و زشتى- در حالى که شرایط آن فراهم شده بود- و سومى از طریق حفظ امانت و اداى کامل اموال مودّعه به خداوند توسل پیدا کردند و خداوند آنها را از گرفتارى نجات داد.

این نوع از توسل را ابن‏تیمیه به تفصیل بیان نموده و ادله آن را در کتاب‏هایش خصوصاً در «قاعده جلیله فی التوسل والوسیله» ذکر نموده است.

مفهوم توسل‏ ^
بسیارى از مردم در فهم حقیقتِ توسل در اشتباه‏اند؛ لذا برآنیم که مفهوم توسل صحیح را روشن نماییم و قبل از آن لازم است به چند واقعیت توجه داشته باشیم:

۱- توسل یکى از راه‏هاى دعا و درى از درهاى توجه به خداوند سبحان است؛ بنابراین مقصود اصلى و حقیقى، خداوند است و فردى که مورد توسل قرار گرفته است، تنها وسیله و واسطه تقرب به خداوند سبحان است و هرکس اعتقادى جز این داشته باشد، مشرک است.

۲- فرد توسل‏جوینده از آن جهت به‏واسطه، متوسل مى‏شود که او را دوست دارد و معتقد است خداوند آن واسطه را دوست دارد و اگر خلاف این امر ظاهر شود، او دورترین افراد از آن واسطه خواهد شد و نسبت به آن‏ واسطه اظهار بیزارى مى‏نماید.

۳- اگر توسل‏جوینده اعتقاد داشته باشد که فردى که به او توسل جسته مستقلًا و همانند خداوند نفع و ضررى مى‏رساند، این فرد شرک ورزیده است.

۴- توسل امرى لازم و ضرورى نمى‏باشد و استجابت متوقف بر آن نمى‏باشد؛ بلکه اصل خواندن خداوند است که فرمود:

«وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ»؛ «قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ أَیّاً ما تَدْعُوا فَلَهُ اْلأَسْماءُ الْحُسْنى‏»

ائمه ى ما ـ علیهم السّلام ـ دعاها را در اختیار ما گذاشته اند تا ما را غرق در نور ببینند، و انبیا ـ علیهم السّلام ـ آمده اند که ما را از دنیا و توجّه به آن دور سازند؛ ولى کفّار به ما مى گویند: دین را کنار بگذارید، ما به شما دنیا مى دهیم، و وسایل راحتى ظاهرى (نه راحتى درونى) شما را فراهم مى کنیم! البته این سخن هم دروغ است، زیرا اگر آنها براى ما راحتى دنیا را مى خواهند پس چرا این همه بر سر تسلّط بر ما با هم نزاع دارند؟! نقشه ى کفّار این بود و هست که قرآن را از دست مسلمانان بگیرند، و روحانیت را از منابع دینى و معنویّات و سرچشمه هاى معارف یعنى قرآن و سنّت(سنّت، شامل گفتار، کردار، و حتّى تقریر و امضاى معصومین ـ علیهم السّلام ـ مى شود.) جدا سازند، تا این دو سلاح مهم (قرآن و سنّت) از دست مسلمانان خارج گردد، و راه تسلّط آن ها بر بلاد و ثروت هاى مسلمانان باز شود. ولو به این که کسانى(روحانى نمایان دربارى و جیره خوار.) را در رأس قرار دهند که طبق مرام آنها کتاب و سنّت را توجیه کنند و دیگران(علماى مخالف.) نابود یا منزوى و یا کشته شوند. اى کاش مى دیدیم که گرگ ها به ما هجوم آورده و ما را مى خورند.با این وضع چه باید کرد؟ هر چه به ما فرمودند:«لاَ تَتَّخِذُواْ الْکَـفِرِینَ أَوْلِیَآءَ» کافران را به عنوان دوست و سرپرست خود نگیرید. سوره ى نساء، آیه ى ۱۴۴٫

گوش نکردیم. حالا با این اوضاع و گرفتارى و بلاها که بر سر ما مسلمانان مى آید چه باید بکنیم؟ اگر تکلیف خود را بدانیم که چه باید بکنیم و به آن چه فهمیدیم عمل بکنیم، از جهت عمل به وظیفه فرداى قیامت راحتیم، هر چند وظیفه این باشد که با ناراحتى ها بسازیم و صبر کنیم، خداوند متعال مى فرماید: «وَلَنَبْلُوَنَّکُم بِشَىْ ءٍ مِّنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِّنَ الاْءَمْوَ لِ وَ الاْءَنفُسِ وَ الثَّمَرَ تِ وَبَشِّرِ الصَّـبِرِینَ» قطعا شما را به نوعى از ترس و گرسنگى و زیان مالى و جانى و کمبود محصول، آزمایش مى کنیم، و صابران را نوید بده. سوره ى بقره، آیه ى ۱۵۵٫ یعنى صابران را به فرج و ظهور حضرت حجّت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ بشارت ده.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد

علی را گرفتم بهش شیر بدهم، یک دفعه دیدم یک صدایی از گلویش بیرون آمد و رنگش سیاه شد. سیاهی چشم‌هایش رفت. هول برم داشت. جیغ کشیدم و توی صورتم زدم. گفتم: «یا امام هشتم، من به هوای تو اومدم این‌جا. به امید تو اومدم. حاشا به غیرتت، اگه بچه‌ام از دستم بِره.»

یک بار خواب دیدم حرم امام رضا است، می‌خواهم بروم تو، ولی درها را بسته اند. من هم هی می‌گویم چرا درها بسته است. نمی‌دانم چه شد که رفتم تو. دیدم ضریح نیست. امام رضا جای ضریح نشسته، دو سه‌تا زن با چادر مشکی هم ایستاده‌اند. صورتشان را هم نمی‌بینم. رفتم کنار بستر امام نشستم، گفتم: «یا امام رضا، تا نَگی پسرم برام می‌مونه، از این‌جا بلند نمی‌شم.» یکی از آن خانم‌ها آمد توی گوشم گفت: «برو بشین بالای سرش و بگو.» رفتم بالای سرِ امام و دوباره‌ حرف‌هایم را تکرار کردم. امام دستم را گرفت. یک دعا خواند و یک تکه چوب صندل گذاشت کف دستم. گفت: «پاشو برو، خاطرت جمع.» از آن خواب به بعد مطمئن بودم که هر طوری هم که بشود، علی از دستم نمی‌رود. همیشه می‌گفتم: «این رو امام هشتم به من داده.»

استاد ما، مرحوم آقا سیّد على قاضى مى فرمود: « براى حاجتى چهل سال بعد از نماز دعا مى کردم، بعد معلوم شد که مصلحت نبوده است. »

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد

به مناسبتى، از خانه یا مسجد خواستند عده اى را با ماشین ببرند، من هم مایل شدم با آن ها بروم، ولى تا خواستم سوار ماشین شوم، حس کردم مَلَکى مانع است و نمى گذارد سوار شوم.

آرى، بیش از این ما احتیاج به دستگیرى ملک داریم، براى حفظ و نگهدارى ازمعاصى، بلایى که چه بسا تا روز قیامت گرفتار آن باشیم. دنیا، عبرت خانه است، ولى هر چه مى بینیم، مى گوییم شاید ما مستثنى باشیم و مانند این صحنه براى ما پیش نیاید.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد

نمازی كه سبب تبلیغ و ترویج آن شود از صدها هزار اذان ارزشش بیشتر است؛ چنان كه در مذاكرات 1+5 وزیر امور خارجه كشورمان وقت اذان جلسه با خانم اشتون را برای اقامه نماز ترك كردند؛ این نماز ارزشمند است. كه در فراسوی مرزها هم مبلغ نماز و دین خود باشیم.

امام راحل در سخنرانی از یك تریبون بین المللی كه میلیون ها نفر مخاطب هنگام نماز آن را بی مقدمه ترك كرد و به اقامه نماز پرداختند، به ایشان تذكر دادند كه میلیون ها نفر در كره زمین بیینده سخنرانی شما بودند ایشان فرمودند الله اكبر؛ خدا بزرگتر از میلیون ها نفر است. حاج آقا قرائتی