با نگاهی به شیوه عزاداری برای امام حسین (ع) در اهل بیت (ع) می‌توان دریافت که مهم‌ترین آیین در عزاداری آن حضرت (ع) گریستن است که از آدم تا خاتم بر مصائب سیدالشهداء گریسته‌اند.[1]

احادیث و روایت‌های فراوانی از معصومین (ع) در مورد گریه کردن بر مصیبت سیدالشهداء (ع)، گریه انداختن دیگران، اظهار کردن حزن برای سالار شهیدان و دیگر مواردی که دخالت مستقیم و یا غیر مستقیم به زنده نمودن شعائر حسینی (ع) دارد، نقل شده است که همه و همه بر اظهار نمودن حزن در مصیبت سیدالشهداء دلالت دارد.

پیامبر اکرم (ص) فرمود:

“آگاه باشید که خداوند بر گریه‌کنندگان امام حسین (ع) از روی رحمت و مهربانی درود می‌فرستد."[2]

نه تنها پیامبران الهی برای حضرت اباعبدالله (ع) عزاداری کردند که اهل بیت (ع) نیز از رسول خدا (ص) تا حضرت حجت (ع) همه و همه در عزای آن حضرت گریه سر دادند و ناله زدند و می‌زنند.

[1] . برای مطالعه بیشتر رجوع شود به کتاب اشک حسینی (ع) سرمایه شیعه، عبدالحسین نیشابوری.

[2] . بحارالانوار: ج 44، ص 304.