عوامل اسلامی نشدن دانشگاه
عوامل متعددی مانع اسلامی شدن دانشگاه هاست. این عوامل همگی لزوماً معنوی نیستند. ممکن است عوامل فیزیکی، مادی و لجستیکی نیز در این امر دخالت داشته باشند؛ اما این عوامل کف آبند. به اندک تکانی محو خواهند شد. اینکه با این همه تلاش و دغدغه، هنوز اسلامی شدن دانشگاه ها به یک آرزوی رویایی تبدیل شده است، نشان از این دارد که مشکل ریشه ای تر از این حرف هاست.
امروزه دیگر مسلم انگاشته می شود که مبانی متافیزیکی تعیین کننده ی جهت یک علم است. ما نیز چنین می پنداریم و معتقدیم ریشه های معرفتی و فلسفی است که تعیین می کند یک علم چگونه سامان گیرد و چه نتیجه ای فراهم آورد. نگاه انسان به عالم و آدم است که می گوید پدیده های اطراف خود را چگونه تفسیر کند و آنها را برای چه غایتی به کنترل خود درآورد. اصلاً علم چیزی جز مواجهه، فهمیدن و تفسیرکردن، کنترل کردن و سوق دادن پدیده ها به سوی غایتی، که مقصود آدمی است، نمی تواند باشد و این همه، متأثر از جهان بینی انسان است. جهان بینی است که می گوید با عالم چگونه مواجه شود، آن را چگونه بفهمد، چگونه کنترل کند، و به سوی چه غایتی سوق دهد. اگر اندیشه الهی بر جهان بینی انسان صبغه ی معنوی بخشیده باشد، مواجهه، فهم، کنترل و حرکت به سوی غایت، رنگی معنوی به خود خواهد گرفت و هزار معنای اخلاقی از دل آن زاییده خواهد شد؛ اما اگر خدا را از این اندیشه برگیریم و همه ی پدیده های عالم را به صورت خودبسنده تفسیر نماییم، جز بی معنایی، پوچی، دم عنیمت شماری، لذت جویی، آن هم در پست ترین نوعش، ثمری به بار نخواهد آمد.
علم بی خدا تنها ثمری که دارد تکنولوژی است. البته تکنولوژی پرآب و رنگ است، اما همین!؛ بیش از این ندارد. تکنولوژی معنا نمی دهد، بلکه معنا را می گیرد. زندگی را تهی، پوچ و بی معنا و خوف ناک می سازد. در حالی که، انسان موجودی است که با خوف و رجا زنده است. این جملات شعار نیست. دین اعتراف کسانی است که با تمام وجود تکنولوژی را لمس کرده اند. دلبستگی به تکنولوژی، انسان را تنها می کند. مثال های بسیار ساده ای می توانند این ادعا را به کرسی بنشانند. همین گوشی موبایل چه میزان انسان ها را از هم دور کرده است؟ مگر نه این است که با یک پیامک چند کلمه ای، وظیفه انسانی و الهی صله ی رحم را پشت گوش می اندازیم؟ صله ی رحمی که با پیامک انجام پذیرید، به کجا خواهد انجامید؟ انس با تلویزیون، اینترنت، تبلت های پیشرفته، آیا جایی برای روابط انسانی باقی گذاشته است؟ آری این ثمره ی تکنولوژی است و تکنولوژی ثمره ی علم بی خدا. ریشه ی همه ی این بدبختی ها به بی خدایی برمی گردد. اما به نظر می رسد، ریشه ی بی خدایی نیز به بی باوری برمی گردد. بی باوری، یعنی غوطه ور شدن در دریایی از تئوری ها و نظریاتی که همه چیز را در گرداب هولناک بی ساحل خود، دچار حیرت و سرگردانی کرده اند. این درد علوم دانشگاهی ماست