جامع اضداد
جامع اضداد
عده‌اى چنين مى‌پندارند كه انسان‌هايى كه اهل عبادت و تهجّد، عرفان و خلوت گزينى‌اند در صحنه‌ى اجتماع حضورى مؤثر نداشته و بالعكس انسان‌هاى حماسى و قاطع، از روحيه لطيفى برخوردار نيستند.
اما انسان قرآنى در عين صلابت و قاطعيت، رؤوف و در عين تهجّد شبانگاهى چون شير در روز، بر دشمنان مى‌غرّد قرآن رهبانيت را نمى‌پذيرد و در عين حال قطع ارتباط با خالق را نيز رد مى‌كند.
از يك‌سو بر جهاد و شهادت، هجرت و امر به معروف و نهى از منكر به عنوان عناصر كليدى شجاعت و حضور مؤثر در جامعه تأكيد مى‌كند و از ديگر سو مؤمنانى را مى‌ستايد كه شبها به نجواى با معبودشان مى‌پردازند.
قرآن از يك سو نجواى «وَ مِنَ الَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّك» سر مى‌دهد و از سوى ديگر بانگ «وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَآفَّة» بر مى‌آورد و حسين(ع) نيز چنين بود، آميزه‌اى از حماسه و دلاورى و شجاعت و عرفان و معنويت، دعاى عرفه‌ى امام حسين(ع) سراسر زمزمه‌هاى عارفانه او با معبود خويش است: «اِلهى مَنْ كانَتْ مَحاسِنُهُ مساوىِ فكيف لايكون مساويه مساوى ،خدايا كسى كه خوبى‌هايش بدى است چگونه بديهايش بدى نباشد».
جملات عارفانه‌ى امام حسين تنها يك روى سكه‌ى شخصيت است اما روى ديگر شخصيت حماسى و قهرمانى است كه با سلاح خون به ديدار شمشير مى‌رود و چنين مى‌سرايد كه:«اِنْ كانَ دينُ مُحَمَّدٍ لَمْ يَسْتَقِم اِلاَّبِقتلى يا سيوف خذينى؛ اگر دين محمد(ص) جز با كشتن من پايدار نمى‌ماند پس اى شمشيرها مرا دريابيد.
