پرورش وجدان

وجدان نيروي آسماني و قوه ملكوتي در نهاد انسان است كه او را به كارهاي نيك تشويق مي كند، و از كارهاي زشت باز مي دارد. در اثر اين نيرو، وقتي انسان كار نيكي به جا آورد شاد و خوشحال مي شود و احساس راحتي و آرامش مي كند و هرگاه عمل ناپسند و گناهي از او سر زند، اين نيرو او را توبيخ و سرزنش مي كند، و از كرده خود پشيمان مي شود. قرآن كريم چنين حالت وجداني را «نفس لوامه» مي نامد، و در سوره قيامت به آن سوگند ياد مي كند، كه نشانه عظمت آن است؛ «ولا اقسم بالنفس اللوامه؛ سوگند به نفس سرزنشگر.»
نفس لوامه دومين مرحله از نفس است كه انسان پس از تعليم، تربيت و مجاهدت، به آن ارتقا مي يابد. در اين مرحله ممكن است آدمي بر اثر طغيان غرايز گاه مرتكب خلاف هايي بشود، اما فورا پشيمان مي گردد و به ملامت و سرزنش خويش مي پردازد. اين وجدان هنگام وسوسه هاي شيطاني نيز به كمك مردم پرهيزكار برمي خيزد و آنها را از خطر سقوط در گناه نجات مي دهد.
روزه از عباداتي است كه با خلوص و پاكي نيت و پيروي از وجدان ديني انجام مي شود، و رياكاري و اغراض باطل در آن كمتر وارد مي شود. زيرا روزه صبر است و امساك از مفطرات؛ و اين خويشتن داري و مصابرت را كسي كه نيت پاك و شوق به اطاعت فرمان خدا و پاسخ به نداي وجدان نداشته باشد انجام نمي دهد، و درخلوت از خوردن و آشاميدن پرهيز نخواهد كرد. اين است معني فرمايش اميرالمؤمنين (علیه السّلام)«خداوند روزه را براي آزمون اخلاص بنده واجب كرد.