نوزده شهریور یادآور عروج مردی است که به بیان امام خمینی (ره)، ابوذر زمان بود و زبانی چون شمشیر مالک اشتر، بُرنده داشت. یکی از ابعاد شخصیت آیت الله طالقانی، ساده‌زیستی او بود. وی معتقد بود وقتی روی صندلی می‌نشینید نمی‌توانید برای روی زمین نشسته‌ها تصمیم‌گیری کنید و به همین دلیل هم در مجلس خبرگان که همه روی صندلی نشسته بودند روی زمین نشست.

طالقانی آن روز روی زمین نشست تا حقوق و املاک نجومی باب نشود! او ساده‌زیستی را به نمایش درآورد تا به جای مسجد در کاخ تصمیم‌گیری نشود.هرچند مسئولین بسیار ساده‌زیست و با اخلاص کم نداریم اما باید نسبت آنها که حقوق نجومی می‌گیرند و توجیه هم می‌کنند، آنان که روی صندلی چند ده و چند صد میلیونی می‌نشینند و به ثروت‌های چند صد میلیونی خود افتخار می‌کنند و برای محرومان هم تصمیم می‌گیرند با اسلام و انقلاب روشن شود. آیا آنچه امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام انجام داد و در عین توانمندی برای ثروت‌اندوزی، ساده‌زیستی را پیشه کرد در زندگی و مدیریت ما دیده می‌شود؟ هر جا که یک مقام مسئول از این الگو فاصله گرفته باید نقد شود و هرجا که خود را به پیاده‌ها نزدیک کرده (چون سواره از پیاده خبر ندارد) باید تشویق و حمایت گردد.چند سال قبل با یک وزیری که انسان خوبی هم بود و بیشتر مخاطبانش محرومان هستند دیداری داشتم. وقتی وارد دفتر کار او شدم با خود فکر کردم این وزیر در چنین دفتر مجلّل چگونه می‌تواند برای محرومان کار کند؟امید که همه ما با توجه به بیان نورانی مولای متقیان علی علیه‌السلام خطاب به فرماندار آذربایجان که فرمود: (انَّ عَملَکَ لَیس بِطُعمَة وَ لکِنَّهُ فی عُنُقِکَ اَمانَة / میز و پست و ریاست، نردبان بالا رفتن و وسیله نان و آب نیست بلکه امانتی به گردن تو است) مراقب باشیم که از مسئولیت و مدیریت ما در روز قیامت سؤال خواهد شد.

منبع:جهان