قناعت

قناعت عبارت از ملکه اي است براي نفس که موجب مي شود به قدر حاجت و ضرورت از مال اکتفاء کند، بدون اينکه سعي در طلب زائد بر آن داشته باشد (جامع السعادت104/2).
اميرمؤمنان درباره ارزش قناعت فرمود:
کفي بالقناعه ملکا، و بحسن الخلق نعيما؛
قناعت و حسن خلق براي نيل به يک نوع پادشاهي و نعمت کافي است (نهج البلاغه، حکمت 229).
و از طرف ديگر،
القناعه مال لا ينفذ؛
قناعت را مالي مي داند که تمام شدني نيست (همان، حکمت 475). و در جاي ديگر:
طوبي لمن ذکر المعاد، و عمل للحساب، وقنع بالکفاف، ورضي عن الله؛
خوشا کسي که با ياد معاد روزگار بگذارند و براي روز حساب کار کند و بکوشد و به قدر نياز خويش بسنده کند و از خداوند خرسند باشد (همان، حکمت 44).