چند روز پیش داشتم تو یکی از این شبکه های اجتماعی پست های چند روز اخیرم رو بررسی میکردم، در همین حین به یه پست برخوردم که کلا حالم رو به هم ریخت… یه عکس از یکی از بچه های دانشگاه تو یه جشن تولد مختلط افتضاح با هم کلاسی ها و دوستان…اونم کسی که مداحی اهل بیت رو هم میکنه! (مثلا!!)
نمیدونستم چیکار کنم واقعا! یعنی وقاحت تا به اینجا! با خودم گفتم حالا یه غلطی کردی چرا باید بیای اونو با بقیه به اشتراک بگذاری؟! کنجکاو شدم ببینم که چه کسایی عکس رو لایک کردن؟ چون دوستای مشترک زیادی داشتیم.

این لیست رو که باز کردم واقعا تعجبم بیشتر شد…کسایی که اصلا فکرشون رو هم نمیکردم؛ یکی از بچه ها که میدونستم که خودش اصلا اهل این حرفا نیست و درباره ی امر به معروف و نهی از منکر هم باهاش صحبت کرده بودم رو تصمیم گرفتم بهش تذکر بدم.

همون شب توی یکی از شبکه های اجتماعی بعد از سلام و احوال پرسی بهش گفتم: با بقیه کاری ندارم، اصلا همشون رو بیخیال! ولی اصلا از تو انتظار نداشتم این کار رو بکنی! گفت: مگه چی شده داداش؟ نگرانم کردی! گفتم: چرا آخرین پست فلانی رو  لایک کردی؟ گفت: کدوم؟ اصلا من ندیدم!!! گفتم: همون عکسی که از جشن تولد مختلط گذاشته!

گفت: من اینترنتم ضعیفه و عکس هارو باز نمیکنه!اشخاصی که میشناسم عکس هاشون رو به اسم لایک میکنم!
گفتم: دیگه هیچ وقت این کار رو نکن! گناه مفت و مجانی برای خودت میخری در حالی که اصلا خودتم خبر نداری تایید گناه هم منکره، حالا به هر نحوی که باشه، چه با یه لبخند به شخص گناهکار و چه با لایک کردن پست های اینچنینی و از همه مهمتر با نهی از منکر نکردن…
گفت: راست میگی! من اصلا عکس رو ندیده بودم! الان میرم درستش میکنم. گفتم: دستت درد نکنه! ممنون که توجه کردی! گفت: این حرفی که زدی درست بود. من شرمنده شدم ، از این به بعد این کارو نمیکنم! من هم دوباره ازش تشکر کردم.
این خاطره رو با این هدف گذاشتم که ان شاالله هممون تو فضای مجازی حواسمون باشه که تایید کننده گناه نباشیم. خواسته یا ناخواسته…

منبع: جنبش با حیا