قناعت در کلام مولا على علیه‏ السلام :

1- اَطیَبُ العَیشِ القَناعَةُ؛                                              

خوش‏ترین زندگى، زندگى با قناعت است.

غررالحکم، ح 2918

2- مِن شَرَفِ الهِمَّةِ لُزومِ القِناعَةِ؛                                 
پایبندى به قناعت، از والایى همّت است.

غررالحکم، ج6، ص44، ح9435

3- اِنتَقِم مِنَ الحِرصِ بِالقَناعَةِ کَما تَنتَقِمُ مِنَ العَدُوِّ بِالقِصاصِ؛    
از حرص، با قناعت انتقام بگیر، چنان که با قصاص از دشمن انتقام مى گیرى.

کافى، ج2، ص138، ح3

4- مَنِ اقْتَصَرَ عَلى بُلْغَةِ الْکَفافِ فَقَدِ انْتَظَـمَ الرّاحَةَ وَ تَبَوَّاَ خَفْضَ الدَّعَةِ؛ 

هر کس به اندازه‏اى که او را کفایت مى‏کند، قناعت کند، به آسایش و نظم مى‏رسد و در آسودگى و رفاه منزل مى‏گیرد.

نهج البلاغه، حکمت 371

5- لَو لاخَمسُ خِصالٍ لَصارَ النّاسُ کُلُّهُم صالِحینَ: أوَّلُهَا القَناعَةُ بِالجَهلِ، الحِرصُ عَلَى الدُّنیا، وَالشُّحُّ بِالفَضلِ، وَالرِّیاءُ فِى العَمَلِ وَالعجابُ بِالرَّىِ؛
اگر پنج خصلت نبود، همه مردم جزوِ صالحان مى شدند: قانع بودن به نادانى، حرص به دنیا، بخل ورزى به زیادى، ریاکارى در عمل، و خود رأیى.

  غررالحکم، ج2، ص451، ح3260