فقر از ديدگاه پيشوايان دين:
فقر از ديدگاه پيشوايان دين:
1ـ فقر و بدبختي :
واژه «بدبخت» به معناي كسي است كه داراي بخت و اقبال بد باشد، از اين رو به كسي كه مصيبت‌ها، فلاكت و رنج فراوان دارد بدبخت مي‌گويند. در ميان گفتار پيشوايان دين يكي از عوامل بدبختي فقر و تهيدستي است.
امام علي مي‌فرمايند:«الفقر مع الدين الشقاء الاكبر؛ازبزرگترين بدبختي‌ها اين است كه بدهكاري با فقرهمراه شود.
2ـ فقر و نداري :
امام علي (ع) مي‌فرمايد:«هشدار! آگاه باشيد كه از جمله بلاها و بدبختي‌ها تهيدستي و نيازمندي است».
امام صادق(ع) مي فرمايد:«خدايا! از نداري و از دست دادن توان اقتصادي ودرذلت افتادن به تو پناه مي برم». آري در اين سخنان فقر همان نداري و نيازمندي است كه بايد از عواقب شوم و ذلت بار آن به خداوند متعال پناه برد و از او كه روزي دهندة همه ي موجودات است درخواست نمود تا وسعت رزق و آسايش عنايت فرمايد.
3ـ فقر و وابستگي :
انسان ناچار از برآوردن بسياري از نيازهاي مادي و معنوي خود و خانواده است، ازاين رو اگر خود نتواند كمبودهاي زندگي را تأمين كند، وابسته به ديگران خواهد شدو وابستگي به افراد ثروتمند پيامدهاي مناسبي نخواهد داشت.
امام سجاد(ع) به پيروان خويش فرمان مي دهد كه:« اظهر الياس من الناس فان ذلك من الغناء و اقل طلب الحوائج إليهم، فان ذلك فقر حاضر». اميد خويش را از مردمان ببر، كه اين يك بي نيازي است و از درخواست كردن حاجت از ايشان بكاه كه خواستن فقري حاضر است.
4ـ فقر و تلخ كامي:
دنيا براي انسان خانه‌ي بسياري از مشقت‌ها و تلخ كامي‌هاست، دردها، رنج‌ها، مريضي‌ها، بي‌عدالتي‌ها و … همه و همه تلخي هايي است كه كم و بيش در طول زندگي هر انساني، او را به مشقت وا مي‌دارد. اما گاه كمبود وسائل لازم زندگي، غذا، لباس و مسكن بحراني مي آفرينند كه هيچ گاه از صفحه‌ي ذهنش محو نمي‌شود.
امام صادق (ع) به نقل ازلقمان حكيم مي فرمايد: «و ذقت المرارات كلها، فما ذقت شيئاً اَمْرَّ من الفقر»(71). مزه ي تمام تلخي ها را چشيدم، ولي چيزي تلخ‌تر از فقر به ذائقه ام نرسيد.
5ـ فقر و ذلت:
يكي از آثار ناخوشايند فقر، ديدگاهي است كه عموم مردمان نسبت به فقير دارند، تحمل نگاه‌هاي تحقير آميز همراه با ترحم گاه سخت تر از فقر و نداري است.
امام علي (ع) مي فرمايد:«القلهُ ذلهٌ»؛ كمبود امكانات اقتصادي ، ذلت آور است.
6ـ فقر و پريشاني:
در سخن پيشوايان معصوم، فقر سبب پريشاني و غم و اندوه معرفي مي شود. تاكنون از سخنان امامان معصوم عليهم السلام دريافتيم كه محروميت از امكانات ضروري زندگي، ريشه‌ي پريشاني، از دست دادن جايگاه اجتماعي، تلخ كامي، وابستگي و بدبختي و بسياري از پيامدهاي ديگر مي‌شود، از اين رو از انسان‌هاي مؤمن و غيرمؤمن خواسته شده است براي به دست آوردن روزي و توسعه دادن امكانات اقتصادي بكوشند و آن را در راستاي اهداف معنوي خويش به كار بگيرند.
امام صادق(ع) مي‌فرمايند: «كسي كه معشيت توسعه يافته ندارد، عقل و انديشه‌اش آشفته، دلش مشغول و زندگي اش نابسامان و ناقص است».
به فرموده‌ي امام علي (ع):«ان الفقر مدهله للنفس، مدهشة للعقل، جالب للهموم» ؛ فقر نفس را پريشان و عقل را حيران مي‌سازد و باعث هجوم غم ها مي شود.
