سکوت امام سجّاد (علیه السلام) در برابر خوارج
پس از واقعه نهروان، حضرت على(علیه السلام)شیعیان را از جنگ با خوارج نهى کردند و فرمودند:
لاتُقاتِلوا الخوارجَ بعدى; فلیسَ مَنْ طَلَب الحقَّ فَاخطأهُ کَمَنْ طَلَبَ الباطلَ فأدرکَهُ.
پس از من با خوارج نبرد نکنید; زیرا کسى که در جستوجوى حق بوده و خطا کرده همانند کسى نیست که در پى باطل بوده و آن را یافته است.
امام على(علیه السلام) با این دستورالعمل، به شیعیان خود اعلام کردند که جنگ و مبارزه باید با دشمن اصلى دین; یعنى امویان باشد و هرگونه مبارزه علیه خوارج، که با امویان درگیر بودند، به سود بنى امیّه و به ضرر جامعه اسلامى و تضعیف بنیه مسلمانان و تقویت قواى بنى امیّه تمام مى شود و این یعنى خیانت در حق اسلام و امّت اسلامى. از این رو، حضرت، شیعیان را از این عمل بازمى داشتند. اما چنین دستورالعملى از ناحیه برخى شیعیان رعایت نگردید.
نه تنها امیرالمؤمنین(علیه السلام) شیعیان را از نبرد با خوارج بازمى داشتند، بلکه امام حسن(علیه السلام)نیز با سیره عملى خود، چنین نبردى را ناپسند دانستند. هنگامى که امام(علیه السلام)پس از صلح با معاویه، عازم مدینه شدند، خوارج شورش خود را آغاز کرده بودند. معاویه طى نامه اى از امام(علیه السلام)خواست تا مأموریت جنگ با خوارج را به عهده بگیرند، ولى امام(علیه السلام) در جواب نوشتند:
اگر مى خواستم با کسى از اهل قبله بجنگم، از تو شروع مى کردم.
امام سجّاد(علیه السلام) نیز به پیروى از امامان پیش از خود، در عصر امامت خویش، هیچ موضعى علیه خوارج نگرفتند و با این که آنان گروهى منحرف و داراى عقاید باطل بودند، حضرت نه درگیرى هاى آنان را تأیید کردند و نه آنان را انکار نمودند.

منبع:کتاب بررسی نقش امام سجاد (ع) در رهبری شیعه، محمد رنجبر