سازندگی
پيامبران كه به نيروها تحرك می‏دهند و سامان می‏بخشند ، صرفا در جهت‏
ساختن فرد و ساختن جامعه انسانی است ، و به عبارت ديگر ، در جهت‏
سعادت بشری است ، محال و ممتنع است كه در جهت فاسد كردن فرد و يا
تباهی جامعه انسانی صورت گيرد عليهذا اگر اثر دعوت يك مدعی پيامبری ،
فاسد ساختن انسانها ، از كار انداختن نيروهای آنها يا به فحشاء و هرزگی افتادن انسانها و يا تباهی‏
جامعه انسانی و انحطاط مجتمع انسانی باشد ، خود دليل قاطعی است بر اينكه‏
اين مدعی در دعوی خودش صادق نيست اقبال لاهوری در اينجا نيز سخن ارزنده‏
ای دارد ، می‏گويد :
” راه ديگری برای داوری كردن در ارزش تجربه دينی يك پيغمبر ( حقيقی‏
بودن رسالتش و واقعيت داشتن اتصال درونی‏اش با خدا ) آزمودن انواع‏
انسانيتی است كه ايجاد كرده و نيز توجه به آن جهان فرهنگ و تمدنی است‏
كه از رسالت وی برخاسته است.

منبع:کتاب وحی ونبوت ،ص19