حسین (علیه السلام) غلام سیاهی دارد كه «جون» نام دارد.
می­ گویند روز عاشورا وقتی اصحاب رفتند و شهید شدند،
جون دید كه همه رفته‌اند و نوبت به او نرسیده است.
آمد خدمت حسین (علیه السلام) و گفت اجازه می­ دهید میدان بروم؟
حضرت به او فرمود: «أنْتَ فِی إذْنٍ مِنّی یَا جُوْن»؛
تو برو! تو مرخصی! تو در راحتی­ ها با ما بودی، خودت را به این بلاهای ما مبتلا نکن.
ما گرفتار شده ‎ایم، تو خودت را به گرفتاری­ های ما گرفتار نکن.
می­ نویسند: «فَوَقَعَ جُوْنُ عَلَی قَدَمَیْ أبِی­ عَبْدِالله(علیه السلام)».
اینجا بود كه جون ديگر تحمل نیاورد و خود را به روي پاهای حسین (علیه السلام) انداخت
و شروع کرد به بوسیدن پاهاي حضرت.
گفت: «یَابْنَ رَسُولِ الله»، درست است كه من بدبو هستم؛
دارای شخصیت خانوادگی نیستم؛ رویم سیاه است؛ این­ها همه درست است،
اما بیا بر من منّت بگذار، اجازه بده من خوشبو و رو سفید شوم…
بعد دیگر تحمل نیاورد و گفت: «وَ اللهِ لَا اُفَارِقُکُم»؛ به خدا قسم دست از شما برنمی ‎دارم،
«حَتَّی مَا اختَلَطَ دَمِيَ الأسْوَدَ بِدِمَائِکُم»، تا اينكه این خون سياهم را به خون‌های شما آمیخته کنم.

در مقاتل دارد: «فَأذِنَ لَهُ الحُسَینُ (علیه السلام)»، حسین به او اجازه داد.
جون به میدان رفت و جنگید تا به روی زمین افتاد. اما مگر می­تواند به خودش اجازه بدهد
كه آقایش را صدا کند و بگوید «یا اباعبدالله»؟
من کجا، حسین کجا؟!
طولی نکشید که دید سرش را یکی دارد از روی زمین بلند می­ کند.
ابي‌عبدالله سرِ جون را بر دامان خود گرفت.
می‌ نویسند: «فَتَبَسَّمَ جُوْن»؛ این غلام سیاه لبخندی زد.
می­ نویسند حسین (علیه السلام) صورت به صورت جون گذاشت.
اینجا دعای حسین(علیه السلام) شروع شد:
«اللَّهُمَّ بَيِّضْ وَجْهَهُ وَ طَيِّبْ رِيحَهُ وَ احْشُرْهُ مَعَ الْأَبْرَارِ»؛ خدا! روسفیدش کن…
می­ خواهم بگویم یا حسین، امشب یک چنین دعایی هم برای ما می ­کنی؟…