روزی امام حسن مجتبی علیه السلام لباس فاخری پوشید،وضع خود را آراست عطر زد و سوار بر مرکب شد و در صورتی بسیار عالی از خانه خارج شد

در بین راه شخصی که یهودی بود و از شدت فقر و تنگدستی ،لباس های مندرس پوشیده و لاغر و ضعیف بود و وضع اسفناکی داشت به اوبرخورد کرد و حضرت را متوقف رد و گفت : من از جدت رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که میگفت:دنیا زندان مومن و بهشت کافر است ،در حالی که من دنیا را همچون بهشتی پر نعمت برای تو که مومن هستی می بینم و برای خودم که کافر هستم به مانند زندانی که از سختی آن در معرض هلاک هستم!

حضرت در پاسخ او فرمود: اگر از آن چه خدا برای آخرت من مهیا کردهخبر داشتی می فهمیدی که من قبل از انتقال به آن جهان در زندان به سر می بم و اگر از آن چه خدا از آتش جهنم و عذاب سخت برایت آماده کرده خبر داشتی می فهمیدی که اینک با این همه فقری که داری در بهشتی زندگی می کنی که بسیار پرنعمت و وسیع می باشد.

منبع: کتاب گنجینه مبلغین،سید علی موسوی (باروق)،ص 812