از آیات: «وَ لاَ تَقْرَبَا هَـذِهِ الشَّجَرَهَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّــلِمِینَ»( سوره ى بقره، آیه ى ۳۵؛ سوره ى اعراف، آیه ى ۱۹٫)؛ (به این درخت نزدیک نشوید، که از ستمکاران مى گردید.) و نیز: «فَلاَ یُخْرِجَنَّکُمَا مِنَ الْجَنَّهِ فَتَشْقَى » ( سوره ى طه، آیه ى ۱۱۷٫)؛ (مبادا شما را از بهشت بیرون کند، تا مبادا دچار شقاوت شوى.) و هم چنین: «إِنَّ لَکَ أَلاَّ تَجُوعَ فِیهَا وَ لاَ تَعْرَى وَ أَنَّکَ لاَ تَظْمَؤُاْ فِیهَا وَ لاَ تَضْحَى» ( سوره ى طه، آیه هاى ۱۱۸ و ۱۱۹٫)؛ (تو در بهشت، گرسنه و برهنه و تشنه و آفتاب زده نمى شوى.) و نیز: «فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّیْطَـنُ» (سوره ى اعراف، آیه ى ۲۰؛ نیز ر.ک: سوره ى طه، آیه ى ۱۲۰٫ )؛ (پس شیطان آن دو را وسوسه نمود.) استفاده مى شود که تمام فساد و افساد و غلغله و سروصدایى که در روى زمین بوده و هست و خواهد بود از همین « مأکل و مشرب » است؛ زیرا تکالیف متوجّه غضب و شهوت است، و تناول غذا و نوشیدنى موجب آن هاست.

واى بر ما که خود را اشرف مخلوقات مى دانیم ولى از حیوانات پست تریم، وگرنه این همه هزینه براى معاشرات و مراجعات نامشروع معنا نداشت. اگر مأکل و مشرب را تعدیل کنیم، چه قدر غضب ها و شهوت ها تعدیل مى شود. خدا مى داند کفّار در شبانه روز براى به فساد کشاندن مسلمان ها و موءمنین چه قدر پول خرج مى کنند. ما هم گویا خود را ناچار و مضطر و گرفتار مى دانیم. آیا با وجود ضعف حال و گرسنگى باز به این همه فسادهاى اخلاقى و اختلاطات مضرّ و نامشروع و این همه ریاست طلبى ها و کشتار و ظلم محتاجیم؟!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد