اربعين لاله‌ها
اربعين لاله‌ها
بشير!
وقتى به مدينة‌النبى رسيديم، مبادا كسى جلوى قافله اسراى كربلا، گوسفندى را سر ببرد! اين كاروان، از سفر چهل روزه با سرهاى بريده بر بالاى نى مى‌آيد.
نگذار هيچ لاله‌اى را در رثاى شهدايمان پرپر كنند! سراسر خاك كربلا، پر بود از گلبرگ‌هاى خونين و پاره‌اى كه از هر سو مرا صدا مى‌زدند: «أخىَّ اخَّى».
اجازه نده كسى بر سر و رويش خاك بريزد؛ هنوز باد ، گرد و خاك كوچه‌هاى كوفه و شام را از سر و روى زنان و كودكان عزادار نربوده است.
اين صورت‌هاى كبود و دست‌هاى سوخته ، نيازى به گلاب‌افشانى ندارند ؛ هنوز اربعين گل‌هايى كه با تشنه‌كامى بر خاك و خون افتادند، نگذشته است.
بگو پاى برهنه به استقبالمان نيايند؛ اين كاروان پر است از كودكانى كه پاى پرآبله دارند.
سفارش كن شهر را شلوغ نكنند و دور و برمان را نگيرند، ما از ازدحام نگاه‌هاى نامحرم و بيگانه بازگشته‌ايم.
بگذار آسوده‌ات كنم بشير!
دل زينب عليهاالسلام براى خلوت مزار جدش پر مى‌كشد تا به دور از چشم خونبار رباب و سكينه و سجاد عليه‌السلام و اين كاروان داغدار ، پيراهن كهنه و خونين حسين عليه‌السلام را بر سر و روى خويش بنهد و گريه‌هاى فرو خورده چهل روزه‌اش را يك‌سره رها سازد.
