چهل روز اندوه

درد ، روایت هفتاد و دو ستاره خاموش را به توفان سپرده است.
چهل غروب، آسمان، خورشید را بارید. چهل بار کوه، پژواک مظلومیت خون شهدا را به آسمان پاشید و گودال خون تراوش کرد. چهل روز غم، دیوارهای کوفه را کوبید و نیزه‌ها، نیمه جان، پا بر زمین زدند. به یاد آن روز که طنین «هل من ناصر» کسی، کائنات را می‌لرزاند.
این بار، تو باید قیام کنی
چشم‌هایت را باز کن؛ اینجا کربلاست.
آمده‌ای تا داغ نفس‌گیر آن ظهر را، با اشک‌هایت، مویه کنی.
چشم‌هایت، بغض فروخورده خاک را به فرات می‌سپارند.
نگاه کن، نخل‌های کمر خمیده، استقامتت را تحسین می‌کنند.
آتش از خاک می‌جوشد و صحرا هنوز بوی خون می‌دهد!
فرات، تنها شاهد این ماجراست؛ مگر می‌شود مشک‌ها را فراموش کند؛ یا لب‌های تشنه‌ای را که با حنجره سوخت باد، آب را فریاد می‌زدند؟!
غم بر تارک دلت می‌وزد و هوای اسارتی را نفس می‌کشی که چهل سال، شکسته‌ترت کرده است.
شانه‌های صبرت را بگستران؛ چیزی از خاکستر خیمه‌ها نمانده؛ باد، همه را به تاراج برده است.
آمده‌ای تا بعد از چهل روز، بوی برادرت را نفس بکشی؛ تا محکم‌تر و استوارتر از پیش، در شام بایستی.
برو؛ وقت آن است که خطبه‌هایت را با تمام وجود فریاد بزنی.
دیگر نوبت آن است که عَلَم‌های افتاده را برافرازی. بلند شو؛ این‌بار تو باید قیام کنی!