ی درموبچه ها در خانواده ای بزرگ می شوند که از همان آغاز ،ادب و محبت را می آموزندو نتیجه این کانون پر مهر ،آن می شود که دو تا از دختران آقای قاضی به خاطر نگهداری از مادر پیرشان ازدواج نمی کنند.

«دو تا از خواهر های من ازدواج نکردند تا مادرشان را نگهداری کنند اما صدام لعنتی آمد و بیرونشان کرد.مادر ماهم پیر بود ، فلج بود ، راه رفتن برایش مشکل بود،خیلی اصرار کردند که حداقل بگذارند مادرشان برگردد و عاقبت آن پیرزن ماند و آن ها مدند پیش ما. اما صبح تا غروب کارشان این شده بود که بنشینند و دعا و نذر و نیاز کنند که برگردند نجف و مادرشان را نگهداری کنند. بالاخره کارشان جور شد و برگشتند و چند ماه بعد هم مادر فوت کرد.»

و این اوج محبت و فداکاری فرزندان نسبت به والدین است.

منبع:کتاب عطش،ناگفته های در مورد زندگی آیت الله سید علی قاضی (ره)،ص180