قسمتی ازمناجات خمس عشر امام سجاد (علیه السلام) -

مناجات امیدواران:

اى آن‏که هرگاه بنده ‏اى از او بخواهد عطایش کند،و هرگاه چیزى را که نزد اوست آرزو کند به آرزویش برساند،

و زمانى که به او روى آور مقرّب و نزدیکش کند،و گاهى که تظاهر به گناه کند گناهش را پرده‏ پوشى نماید،

و آنگاه که بر او توکل نماید او را بس باشد و کفایت کند،

خداى من کیست که بر آستانت وارد شده و خواهان مهمان‏پذیرى‏ات باشد و تو از او پذیرایى نکرده باشى،و کیست که مرکب حاجت را با امید به‏ سخاوتت به درگاهت خوابانده باشد و تو احسانش ننموده باشى؟!!

آیا خوشایند است که از درگاهت با محرومیت بازگردم،درحالى‏که جز تو سرورى که به‏ احسان متصّف باشد نشناسم؟

چگونه به غیر تو امید بندم درحالى‏که هر خوبى به دست توست،و چگونه جز تو را آرزو کنم درحالى‏که‏ آفرینش و فرمان خاص تو است،آیا امیدم را از تو ببرم درحالى‏که از روى احسان آنچه که از تو نخواستم به من عطا فرمودى‏ یا آیا به مانند خودم محتاج مى‏کنى درحالى‏که به رشته محکمت چنگ مى‏زنم؟

اى آن‏که قصدکنندگان به رحمتش خوشبخت شدند،و آمرزش‏ خواهان به انتقامش بدبخت نشدند،