قصه عتبى در توسل‏

ابن کثیر مى‏گوید: گروهى از جمله: شیخ ابومنصور صباغ، حکایت مشهورى را از عتبى نقل کرده‏اند که گفته است: کنار قبر پیامبر صلى الله علیه و آله نشسته بودم که عرب بیابانى آمد و گفت: السلام علیک یا رسول اللَّه، شنیده‏ام که خداوند مى‏گوید:

«وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِیماً»؛

و اکنون با استغفار از گناهان به‏سویت آمده‏ام و تو را نزد پروردگارم شفیع قرار داده‏ام، سپس این اشعار را خواند:

یا خیر من دفنت بالقاع أعظمه‏

فطاب من طیبهن القاع والأکم‏

نفسی الفداء لقبر أنت ساکنه‏

فیه العفاف وفیه الجود والکرم‏

پس از رفتن اعرابى، خواب بر من غلبه کرد و در خواب‏ پیامبر صلى الله علیه و آله را دیدم که فرمود: نزد آن اعرابى برو و به او بشارت بده که خداوند او را بخشیده است. این قصه را امام نووى در کتاب معروفش «الإیضاح» در باب ۶، ص ۴۹۸ بیان کرده است همچنان‏که «ابن کثیر» در تفسیر مشهورش ذیل آیه ‏«وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ …» بیان داشته است.

و «امام قرطبى» در تفسیرش به‏نام «الجامع» قصه‏اى شبیه این را نقل نموده است و مى‏گوید: «ابوصادق» از على نقل مى‏کند که گفت: بعد از سه روز که از دفن پیامبر گذشته بود، عربى بیابانى نزد قبر آمد، خود را روى قبر انداخت و از خاک قبر بر سرش ریخت و گفت: اى رسول خدا صلى الله علیه و آله ما سخن تو را شنیدیم و آن‏چه را از خدا دریافته بودى ما از تو گرفتیم و از جمله آیات نازل‏شده بر تو این آیه است:

«وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ …»

و من بر خود ستم کرده‏ام و آمده‏ام تا تو برایم استغفار کنى؛ پس صدایى از قبر برخاست که مى‏گفت: محققاً تو مورد آمرزش قرار گرفته‏اى.