عرفه و عرفان ولايت
عرفه و عرفان ولايت
روز عرفه، ظرف مناجات و نيايش، و عرفه، سرزمين اشك و دعا براى يافتن معرفتى عميق‌تر است .
ادعيه‌ى شيعه، سرتاسر معارف ناب و درس‌هاى بسيار جامعى را در بر دارد . در بخشى از دعاى عرفه سيد الساجدين و زين العابدين (عليه‌السلام) اين چنين آمده است:
پروردگارا! تو، براى هر عصرى، امامى شايسته ذخيره كرده‌اى كه به دست او، آن چه را ديگران از بين برده‌اند، احيا كنى . خدايا! او را تاييد كن و ما را از كسانى قرار ده كه اوامرش را امتثال مى‌كنند . . .
عرفان به ولايت امام عصر (عجل الله تعالى فرجه) انسان را از زندگى جاهلى مى‌رهاند و سبب مى‌شود كه حج‌اش نيز جاهلى نباشد . اگر كسى امام زمان‌اش را نشناسد، علاوه بر مرگ جاهلى، زندگى جاهلى دارد . لذا همواره بايد دعا كرد كه: «. . . اللهم عرفنى حجتك; فانك ان لم تعرفني حجتك، ضللت عن دينى; خدايا، حجت‌ات را به من بشناسان، كه اگر حجت‌خود را به من نشناسانى، از دين خود گمراه مى‌شوم .» .
معرفت و ارادت به «ولايت» ، بسيار مهم و با ارزش است . امام صادق (عليه‌السلام) مى‌فرمايد: «ما نبى‌ء نبي قط الا بمعرفة حقنا و بفضلنا على من سوانا; هيچ پيامبرى به نبوت نرسيد، مگر از طريق معرفت نسبت‌به حق ما و برترى دادن ما بر غير ما» .
وقتى نبوت كه از عالى‌ترين منصب‌هاى الهى است، به اين سبب حاصل شده باشد، جز اين است كه عالى‌ترين اسرار حج، توام با ولايت‌باشد؟
در برخى از احاديث، مصداق آيه‌ى شريف «ومن دخله كان آمنا » را افرادى بيان فرموده كه داخل حصن حصين اعتقاد و التزام به ولايت و امامت‌شده باشند . اين، به نوبه‌ى خود، جلوه‌اى از پيوند حج و ولايت است .
امام صادق (عليه‌السلام) در پاسخ پرسش از معناى آيه‌ى شريف «فيه آيات بينات مقام ابراهيم و من دخله كان آمنا» فرمود: «اطلاق آن، مراد نيست; زيرا، ملحدان و صاحبان عقايد باطل نيز در آن جا داخل مى‌شوند و حال آن كه در امان نيستند، بلكه مراد، كسانى هستند كه هم عارف به حق ما باشند و هم جايگاه والاى كعبه را بشناسند . اين افراد، اگر داخل كعبه شوند از گناهان خود پاك شده و دنيا و آخرت آنان كفايت‌خواهد شد .»
