وقتی فرزند ما از مدرسه به خانه می آید، از همان اوّل به او نگوییم که مشق هایت را چه وقت می نویسی؟ دیر نشود! دوباره مثل دیشب نشود! ما می توانیم در یک جمله به او بگوییم: مادر جان! امروز انتظارم این است که خودت تکالیفت را بنویسی و ما دیگر به تو تذکّر نمی دهیم و چیزی نمی گوییم. در اینجا مادر ممکن است بگوید: خب اگر تکلیف خود را ننوشت و شب شد، چکار کنم؟ عیب ندارد؛ بگذارید بار اوّل بدون تکلیف به مدرسه برود. آن وقت می فهمد که ما دیگر قرار نیست که چیزی به او بگوییم و برای فردا حواس خود را جمع می کند.

اگر فرزند برای بار اوّل بدون تکلیف به مدرسه رفت، ما به معلّم فرزندمان بگوییم: چون ما این روش را به کار گرفتیم؛ برای همین شما هم او را مؤاخذه کنید تا حواس خود را جمع کند و بتواند روی پای خودش بایستد. به نظر من این حواس پرتی ها در واقع بی توجّهی است؛ چون والدین به جای او توجّه داشتند، او کم توجّه شده است.