عارفی گفت:روزی به تفرج گاهی که محل گرد آمدن بعض بزرگان بود رفتم تا دلم بگشاید .دیدم رئیس آن جا شاگردی داشت که با جدیت و پرتلاش کار می کرد و هرچه امرو نهی به او می شد با چالاکی انجام می داد .رئیس تفرجگاه که از چالاکی او خوشش آمده بود به او می گفت: آری همین گونه چالاک باش . اگر پیوسته چنین فرمانبردار باشی مقم خودرا به تو دهم و تو را به جای خود بنشانم .مرا خنده گرفت و با خود اندیشیدم که رپیسان این عالم همه در وعدع و وید دادن به زیردستان خود چنین اند.

منبع :راه و بیراه سر دلبران ،ص 20