حضرت عبد العظيم، گوهر محبت آل علي در سينه داشت

وقتي ابرهاي سياه فتنه، آسمان دين را بپوشاند، گستره دين داران اندک مي شود و وقتي سخت گيري و دشواري، قانون زمانه مي شود و عرصه بر مهرباني به رفيقان خدا، تنگ، آن گاه بايد حاميان آيين امامان پاک را شمارش کرد.
عصر عبد العظيم حسني عليه السلام، نواده رسول خدا و پرورش يافته دامن دوستان معصومان، دوران ظلم عباسيان به ساحت آينه هاي روشن بود و بستري از ستيز، با هر آن کس که از محبت علي و آل علي عليه السلام گوهري در دل داشت . نيک خواهي و انسان پرروي، آزادگي و دين دوستي، جرم خوانده مي شد و کسي را ياراي آن نبود که از اقتدا به قبيله آفتاب، حرفي بر زبان آورد.
آقاي کريم، عبد العظيم، در کوهساري از هول و هراس مردمانش از زندان و تير و سنان خليفه عباسي، پروايي جز حفظ نام و نشان خاندان نبي نداشت و جز رضايت امام هادي عليه السلام چيزي نمي جست.
در دشت تيره رفتارهاي دشمني، او به نمازي دل خوش مي داشت که با ولايت همراه شده باشد و به قيام و صومي که از کلام و امر امام، خوش بو گشته باشد.
وقتي ميدان ارادت علوي در مدينه اش تنگ شد، رو به ديار ايران نهاد.
کرامت، ميراث اجدادي اش بود
کرامت، ميراث آبا و اجدادياش بود و چنين شد که پيروان علي عليه السلام در روزگار وي، در ري، روشناي شعله جان او را آشيانه گرما و زندگي و آرامي مي يافتند.
فخر و سرفرازي اش، بر دل داشتن حديث بود و اين گونه تا امروز، رشته هايي بلند از مرواريدهاي سخن پيشوايان معصوم عليهم السلام با دستان او به دامان ما ريخته شده است. دفتر نسيم و باران، آکنده از حضور روايت هاي اوست؛ مانا و جاويدان تا پايان.

نویسنده:مصطفي پورنجاتي