روزی ابوالعیناء از خانه اش خارج شد تا نزد خلیفه رود.

دختر خردسالش از او پرسید:پدرجان ! کجا می روی ؟

گفت: نزد خلیفه .

دختر گفت: از این رفتن چه فایده ای به تو می رسد؟

ابوالعیناء گفت: هیچ .

 دیگر بار دختر پرسید: اگر نروی چه زیانی خواهد دید؟

گفت: هیچ.

آنگاه دختر گفت:ای بابا ! چرا پرستش می کنی چیزی را که نه می شنود و نه می بیند و نه نیازمندی های تو را تامین می کند؟

از سخن دختر،ابوالعینا متنبه شد و چند روزی از رفتن به دربار خلیفه خود داری کرد تا آن که خلیفه او را طلبید و علت نیامدن وی را جویا شد.ابوالعینا صورت قضیه را همان طور که بودف نقل کرد . خلیفه از آن گفتار خندید و با آن که اهل عطا و بخشش نبود ، در حق وی انعا نمود.

منبع:کتاب پیام های قرآنی ،ص 43