خداوند متعال در وصف پيامبر(ص) فرمود:«الذين ءاتينهم الكتب‌يعرفونه كما يعرفون ابناءهم و ان فريقا منهم ليكتمون الحق و هم‌يعلمون‌»
كسانى كه كتاب آسمانى به آنان داديم، او را همچون فرزندان خودمى‌شناسند; (ولى) جمعى از آنان، حق را آگاهانه كتمان مى‌كنند.
امام صادق(ع) فرمود:«يعرفونه كما يعرفون ابناءهم‌» زيراخداوند متعال در تورات و انجيل و زبور، حضرت محمد(ص)، مبعث،مهاجرت، و اصحابش را چنين توصيف نمود:«محمد رسول‌الله و الذين‌معه اشداء على الكفار رحماء بينهم…»
محمد(ص) فرستاده خداست; و كسانى كه با او هستند در برابر كفارسرسخت و شديد و در ميان خود مهربانند. پيوسته آن‌ها را در حال‌ركوع و سجود مى‌بينى، در حالى كه همواره فضل خدا و رضاى او راطلبند. نشانه آن‌ها در صورتشان از اثر سجده نمايان است. اين،توصيف آنان در تورات و توصيف آنان در انجيل است… .
امام صادق(ع) فرمود: اين، صفت رسول خدا(ص) و اصحابش در تورات وانجيل است. زمانى كه خداوند پيامبر خاتم(ص) را به رسالت مبعوث‌نمود اهل كتاب (يهود و نصارى) او را شناختند اما نسبت‌به اوكفر ورزيدند، همان گونه كه خداوند متعال فرمود: «فلما جاءهم‌ما عرجوا كفروا به‌» هنگامى كه اين پيامبر نزد آن‌ها آمد كه(از قبل) او را شناخته بودند، به او كافر شدند.
خداوند متعال در قرآن كريم، در وصف پيامبر(ص) مى‌فرمايد: «و ماارسلناك الا رحمه للعالمين‌» ما تو را جز براى رحمت جهانيان‌نفرستاديم. قرآن نيز مى‌فرمايد:اشداء على الكفار رحماءبينهم…»،
در برابر كفار سرسخت و شديد و در ميان خود مهربانند. اين دوچگونه با هم جمع مى‌شوند؟
توجه به اين آيه براى طرفدارى انديشه تسامح و تساهل ضرورى است.
آيا ممكن است كامل‌ترين انسان، كه با كامل‌ترين كتاب آسمانى براى‌هدايت تمام جهانيان مبعوث گرديده است در مقابل دشمنان دين هيچ‌عكس العملى جز مهربانى نداشته باشد؟!
براى اداره جامعه دينى و بقاى آن بايد در مقابل دشمنان دين‌ايستاد شدت عمل نسبت‌به كافران و مبارزه با آن‌ها براى از بين‌بردن موانع هدايت عين رحمت است.