این روزها دیدن جوانهایی که هندزفری در گوششان هست و درحال گوش دادن به موسیقی هستند امری بسیارعادی شده است در مترو و اتوبوس و صف نانوائی و خیابان مدام چشممان به افرادی می افتد که یا در حال کار با گوشی موبایلشان هستند و یا موسیقی گوش می دهند .

جدا از بحثهای علمی در مورد این نوع گوش دادن مداوم به موسیقی و سوای مسائل فقهی و دینی حول مسئله موسیقی ، روابط اجتماعی مان هم تحت تاثیر موسیقی قرار گرفته اند .

جوانهایی که در مترو ساعتها کنارهم می نشینند ولی تنها هستند و در خلوت پرسروصدای خودشان غرق شده اند .

وقتی ندارند که به اطراف و موضوعات مختلف فکر کنند ، به مردم دور و برشان فکر کنند و جامعه را ببینند .

حتی گاهی فردی از کنارشان رد می شود و از آنها چیزی می خواهد و یا می پرسد ولی متوجه ان نمی شوند .

سرهایشان همیشه پایین است ولی نه از حیا که از بی تفاوتی .

و گوشهایشان پر است نه از حرف حساب که از ریتم تند و خشن یک موسیقی بی محتوا.

دور شدن و غریبه ماندن و تنهایی ، چیزی طبیعی در این نوع روزمرگی مدرن است.

دیگر حتی اتفاقی هم صدایی یا حرفی یا کلامی مفید به گوششان نمی رسد .

گذشت زمان را حس نمی کنند.

فرصت کتاب خواندن ، حرف زدن ، ارتباط برقرار کردن و … را هم ندارند .

مصداقی از این آیه شده اند که 

…لَهُمْ أَعْيُنٌ لا يُبْصِرُونَ بِها وَ لَهُمْ آذانٌ لا يَسْمَعُونَ بِها….

واین یعنی غفلت ، یعنی غرق شدن در دنیا و یعنی دوری از رحمت الهی 

و این یعنی انسانهای آخر الزمانی