ما مسلمان و موحديم اما توحيد در زندگي ما نيست، در نماز و روزه و حج و عمره ما هست اما در زندگي ما نيست. موحدانه زندگي نمي‌كنيم، نشانه‌اش هم اين است كه مواظب حرف‌هاي‌مان نيستيم، اگر يك سبد ميوه‌اي به ما برسد مي‌گوييم چيست؟ مي‌گويند ميوه است. مي‌گوييم كي داد؟ مي‌گويند فلان باغبان، همين! به جاي اين‌كه بگوييم كي آورد، مي‌گوييم كي داد، اين فرهنگ ما است؛ اصلا نمي‌دانيم چگونه بايد حرف بزنيم، يك عده معتقدند كه دين از سياست جدا است ولي ما متأسفانه عملا معتقديم كه دين از زندگي جدا است.

نمي دانم شما با مردان الهي برخورد كرده ايد يا نه، آن‌ها در حرف‌هاي شان به واقع موحد بوده‌اند، نمي‌خواستند مقدس مآبانه زندگي كنند، ما از آن بزرگان نشنيديم كه بگويند فلان كس داد، مي‌گفتند فلان كس آورد و اين زحمت را كشيد.

اين حرف قاروني است كه بگوييم 40 50 سال زحمت كشيديم و عالم شديم، اين اصطلاح نارواي «دود چراغ خوردن» همين است، قارون هم كه بيش از اين نگفته بود و نمي‌گفت، مي‌گفت «إِنَّمَا أُوتِيتُه ُعَلَي عِلْم ٍعِندِي، خودم زحمت كشيدم و پيدا كردم» بسياري از ما اسلامي حرف مي‌زنيم ولي قاروني فكر مي‌كنيم، ما هم خيال مي‌كنيم خودمان زحمت كشيديم، خيلي‌ها آمدند حوزه ولي چيزي نشدند، خيلي‌ها رفتند دانشگاه چيزي نشدند، خيلي‌ها رفتند بازار چيزي نشدند، اين طور نيست كه هر كس برود جايي چيزي گيرش بيايد، اگر بگوييم «إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَي عِلْم ٍعِندِي» همان اسلامي حرف زدن و قاروني فكر كردن است بايد بگوييم «مابنا من نعمة فمن‌ا…».

هم در قرآن هست و هم اهل بيت عليهم‌السلام دستور دادند در نماز و بعد از نماز در تعقيبات بگوييم «اللهم ما بنا من نعمة فمنك»، اين براي تنها ثواب بردن نيست، ثواب را بالاخره مي‌دهند، عمده آن است كه اين دين در زندگي ما بيايد كه اگر آمد راحت هستيم، نه از گراني مي‌رنجيم نه از تحريم، چون او دارد ما را اداره مي‌كند، به واقع اگر باور كرديم كه تمام مار و عقرب عالم پيش خدا روزي دارند، شرق و غرب عالم بخواهند ايران را تحريم كنند اثر ندارد، ما باور نكرديم اين حرف‌ها را، مگر آن‌ها رازقند؟ خدا در قرآن به صورت «عَلَي» فرمود «وَ ما مِن ْدَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَي ا… رِزْقُها» (و هيچ جنبنده‌اي در زمين نيست مگر آن‌كه خداوند متعال عهده‌دار روزي اوست.)

گفتاری شیرین از علامه جوادی آملی