سنگین‌ترین اندوه عالم
در روزگاری که «کرامت انسانی» به تاراج «قومیّت» می‌رفت
در آن زمان که «عبودیت» را عفریت «جهالت»، به بر هوت «شرک» رانده بود و شکوفه‌های «عاطفه»، ناشکفته در گور «نخوت» دفن می‌شدند و شعر و شراب و شهوت، متاع بازار «عکاظ» بود، آمدی؛ با دست‌هایی از بوی بهشت
با نگاهی به وسعت عشق و تبسّمی به زیبایی محبت
و هدیه‌ای آوردی، به گران‌قدری «توحید».
و چه پُر بها بود لحظه‌های با تو بودن!
بردباری تو، مرهم زخم‌های دیرینه ما بود، کلامت، شفای دردِ نادانی ما، دست هایت سایه‌بان بی یاوری، و هستی‌ات، بهانه آفرینش ما. و امروز، یارانت تلخ‌ترین جرعه‌ها را از ظرف زمان می‌نوشند و سنگین‌ترین اندوه عالم را بر شانه‌های دل می‌کشند.
نبودنت، بینش‌های نهان شده نفاق را بر جگر سوخته خاندانت می‌نشاند.
فقدان تو، فرصت فوران فتنه‌های کمین گرفته در پس پوسته‌های تظاهر است.
دردآور است که ثمر سال‌ها جَهد و جهاد تو، به ارزانی، گرفتار چنگال طمع می‌شود و وجدان‌های خفته در آغوش عافیت خواهی را، فریاد بیدارگر وارثانِ بر حق تو به انصاف و عدالت می‌خواند، امّا پاسخی جز نگاه‌های سنگین و بی اعتنا و پژواک سکوت مرگ بار بی عملی نمی‌گیرد.
باکی نیست؛ روز داوری در پیش است و پروردگارت بر مرصاد ستمگران.
گفتی، صحیفه و قلمی بیاورند تا راه و رسم هدایت را به فرمانت در آن بنگارند؛ امّا به بهای گمراهی امّت، از امر تو سرباز زدند و از وصیت بازت داشتند؛ اما برای آنان‌که ضمیرشان سرشار از عطر نبوّت است، حقیقت، آشکارترین است. چه نیازشان به صحیفه‌ای و قلمی؟!
اینان بر لوح دل نگاشته‌اند که «علی علیه‌السلام با حق است و حق با علی علیه‌السلام است.» این باوردارانِ آگاه، به بصیرت، «شهود» کرده‌اند که «امیر»شان کیست و نشانه جانشینش چیست.
حقیقتی را که در نگاه تو آشکار بود، در آینه چشمان مرتضی به تماشا گرفته‌اند. چنین است که خنّاس شک و تردید را به ایمانشان دسترس نیست؛ به شمار اندکند، امّا به حق باوری بسیار.
درود بر تو ای پیام آور راستی، که آن‌چه شرط بلاغ بود، به جای آوردی و هرچه آزار روزگار، بر خود هموار کردی!
درود بر تو که خُلق عظیمت، مکارم اخلاق را به تمامت رساند!
زیان کارند آنان‌که بر میراث تو، بر کتاب وحی و عترت پاکت، ستم روا داشتند و فرجام نیک، از آن پرهیزکاران است.
