اخلاق پسنديده
اخلاق پسنديده
راوى نقل مى‌كند كه حضرت رضا (علیه السلام) هميشه حوائج نيازمندان را بر آورده مى‌ساخت، در كارهاى خير پيشقدم بود، در شبهاى تاريك به فقرا و نيازمندان رسيدگى مى‌كرد، بيشتر شبها را تا صبح به عبادت و احيا مى‌كرد، و روزه بسيار مى‌گرفت، بر سر خوان غذا با غلامان و زيردستان و گاهى با فقرا و مستمندان مى‌نشست، بهكسى تكبّر نمى‌فروخت هيچگاه آب دهانش را بر زمين نمى‌انداخت، و با صداى بلند خنده نمى‌كرد، اگر در مجلسى حاضر مى‌شد كسى را با زبانش از خود نمى‌راند، سخن كسى را قطع نمى‌كرد، بلكه صبر مى‌كرد تا سخن طرف مقابل تمام بشود، هيچگاه ديده نشد كه مقابل كسى پاى شريفش را دراز كند، و يا در برابر كسى تكيه كند، معمولاً چهره شريفش گشاده بود، و هيچگاه شنيده نشد كه به يكى از زير دستانش ناسزا بگويد، درب خانه‌اش بهروى عموم مردم باز بود و به همگان احترام مى‌گذاشت (عيون اخبار الرضا ج2 ص184)، و گاهى به مأمون عباسى سفارش به تقوى و رسيدگى به مشكلات مردم كرده، و مى‌فرمود: فرمانرواى مسلمين بايد بسان ستون وسط خيمه باشد، تا هركس وى را خواست بتواند به حضورش برسد.
