من روز خویش را

با آفتاب روی تو

كز مشرق خیال دمیده ست

آغاز می كنم

من با تو می نویسم و می خوانم

من با تو راه می روم و حرف می زنم                                       

وز شوق این محال

- كه دستم به دست توست!-

من جای راه رفتن

پرواز می كنم…!

آن لحظه ها كه مات

در انزوای خویش

یا در میان جمع

خاموش می نشینم:

موسیقی نگاه تو را گوش می كنم

گاهی میان مردم،ازدحام شهر

غیر از تو، هر چه هست فراموش می كنم

گویند این و آن به هم _آهسته_:

_هان و هان؟

دیوانه را ببینید!

بیخود ، چو كودكان،

لبخند می زند!

با خود، چگونه گرم سخن گفتن است؟!

_آه_،

من،دور ازین ملامت بیگاه،

همچنان،

سرمست،

در فضای پریخانه های راز

شاد از شكوه طالع و بخت موافقم

آخر، چگونه بانگ برآرم كه:

-عاقلان!

دیوانه نیستم،

به خدا سخت عاشقم!